Michael Kiwanuka gaat over de limiet in uitverkochte AB

Michael Kiwanuka kreeg de uitverkochte AB gisteren aan het heupwiegen, aan het meeklappen én soms ook muisstil. Het publiek ademde graag op het ritme van zijn doorleefde stem. Jammer dat de jonge Londenaar -die net een uitstekende nieuwe plaat uit heeft- soms verzandde in te uitgesponnen versies van zijn songs.

Mocht er op het paspoort van Michael Kiwanuka staan dat hij in Hitsville, Tennessee geboren en getogen was in plaats van de Britse hoofdstad, je zou er amper van opkijken. Zeven jaar geleden debuteerde de zwarte singer-songwriter met Home Again. Nu heeft hij een titelloze derde plaat uit, die uitstekend onthaald wordt. In de AB kruidde Kiwanuka zijn oudere folksongs graag met een verse dosis soul. Hij stond aan de start van een Europese tour en werd omringd door twee zangeressen en een vierkoppige band. Die in volslagen duisternis begonnen, waarna de frontman hen vervoegde. De drum speelde een wandelritme, als was dit het begin van een staptocht. Een lange bovendien, want Kiwanuka trok zich niets aan van de opgelegde avondklok. Hij speelde een kwartier langer dan gepland.

Niet dat dat echt hoefde. Sommige songs werden nodeloos uitgesponnen. Gebalder spelen had voor meer impact gezorgd en wat extra dynamiek aan dit concert gegeven. Bij het openingsduo ‘You Ain’t The Problem’ en ‘Rolling’ zat Kiwanuka’s stem bovendien nog niet vooraan in de mix. Een euvel dat gelukkig verholpen werd vanaf ‘I’ve Been Dazed’. Kiwanuka, die zelf vaak een gitaar omgordde, bouwde het lied op, sloot zijn ogen, zocht de essentie en liet het refrein opnieuw openbreken.

Warm deken

Zijn stem voelde nooit als die van een jongeling (de zanger is er amper 32), maar van een doorleefd artiest. Noem het een warm deken. ‘Black Man in a White World’, haast a capella opgestart, was een statement. Kiwanuka herhaalde die zin als een mantra, tegenover een grotendeels blank publiek. Terwijl die Belgische bleekscheten hun heupen losgooiden, begon Kiwanuka steeds meer te prediken. Dit was zijn kerk, waar de parochianen vrolijk meeklapten. ‘Rule The World’ stuwde voort op een meanderende gitaar en de twee zangeressen, die een hoofdrol kregen. ‘Hero’ was een fluwelen song met brommend jammerhout. Terwijl hij zijn bezwete hoofd als metronoom bewoog trok Kiwanuka richting folk, met ‘Tell Me a Tale’. Enkel begeleid door een Hammond-orgel en zijn eigen akoestische gitaar. Het werd zo stil in de AB dat het publiek zelfs opschrikte toen er een plastic bekertje op de grond viel.

Kiwanuka bleef net iets te lang in die intieme trip hangen en brak daarmee de magie wat. Tijdens ‘Rest’ was zijn band grotendeels verdwenen. Hier telde enkel één man, zijn stem en zijn gitaar. Bij ‘Light’ was hij ook even zijn tekst kwijt. De AB bleef hem steunen, waarop de zanger zich verontschuldigde en de song opnieuw inzette. ‘Living in Denial’ ging opnieuw meer richting soul. De la la la-refreinen zorgden voor meer schwung, en de zaal herademde. Kiwanuka besloot achter zijn piano. ‘Solid Ground’ had zo op de soundtrack van een spannende tv-serie kunnen staan.

Voorbij de avondklok

Toepasselijker kon je een bisronde niet openen dan met ‘Hard To Say Goodbye’. Met een innig ‘Home Again’ greep de zanger ook terug naar zijn eerste successen. Hij zette solo in op gitaar, waarna de band inviel. Kiwanuka was niet meer te stoppen. Hij gordde een elektrische gitaar om zijn schouders en deed de AB opnieuw open bloeien met ‘Cold Little Heart’. ‘Love & Hate’ vormde het juiste slotakkoord, waarbij Kiwanuka en band hun troeven een laatste keer op tafel gooiden. We zien hem graag nog eens terug op een zomerfestival. Maar dan graag met een compactere set.