concert★★★★½
Michael Kiwanuka is de Kevin De Bruyne van dit festival: de spelverdeler die verschroeiend kan uithalen
Een mens mag dromen, zelfs als die mens een journalist is. In zeldzame momenten van lichtheid zie ik een kleine uk op mijn schoot die zijn spruiten opeet, zijn maaltafels leert, zijn mama graag ziet en ‘s avonds vanuit zijn bedje aan me vraagt: ‘Papa, mag ik nog eens naar Michael Kiwanuka luisteren?’ Om maar te zeggen: de man is tijdloos geworden.
We hadden ons embonpoint nog maar net langs de roodjassen van de security gewurmd, of daar sloot The Barn al onverbiddelijk de deuren. Niet voor een nostalgie-act, een hitmachine of een TikTok-fenomeen, maar voor Michael Kiwanuka. Hij verovert zachtjesaan zieltjes zoals artiesten dat deden in de tijd van Roger De Vlaeminck. Geen tafelsprong of stoelendans, zelfs geen banner op het podium: enkel wat plastic bloemen die, net als de songs die ze mochten omkransen, niet kunnen verwelken.
In ‘You Ain’t The Problem’ deden gitaren, orgel en de ebbenhouten gospelstrot van Kiwanuka’s achtergrondzangeres vief haasje-over. De harde boodschap van ‘Black Man in a White World’ viel in een donsbed van rock-’n-soul. Het lied hield de aandacht vol zonder die te vragen. ‘Do I rule the world?’ vroeg Kiwanuka beleefd. Van ons mag het, wie weet komt er van dat warme Vlaanderen dan nog iets terecht.
De volksraadpleging daarna was unaniem: ‘My Hero’ is nog steeds een wereldplaat. De opbouw zat juist tot op de millimeter en net voor je durfde te denken dat Kiwanuka’s klasse je niet nog méér kon verrassen, gingen synths en gitaren even lekker over de rooie. Op dat ene moment van baldadigheid is Kiwanuka na vier dagen beuken en bulderen heerlijk zacht voor de oren. Zeker voor dit soort tent hoorden we een uitzonderlijke geluidsbalans en een aambeeldstrelende muzikaliteit.
Eén voorbeeld daarvan uit ‘Cold Little Heart’: je hoorde de zangeres van de groep cabasa spelen. Het ding gaf elke maat twee tikjes, en die kregen hun met de meetlat bepaalde plaatsje naast de gitaren en keyboards. Maar efkes, cabasa! Vergeef ons de lyriek, maar we hebben hier ook al groepen gezien die geen trompet van een zak pleistergips konden onderscheiden, al kregen ze beiden frontaal tegen de kanis geslingerd.
Geen larie, maar liedjes. Geen smuk, maar smaak. Geen dagtrips van de ene geregisseerde climax naar de andere, maar één citytrip langs al wat mooi en zuiver is. Kiwanuka is geen fratsenmaker die we al vergeten zijn nog voor we dit stuk naar onze eindredacteur hebben gemaild, maar een man die zichzelf op een voor deze jachtige tempora behoorlijk imposante manier buiten tijden en tendenzen heeft gezet.
Noem Michael Kiwanuka de Kevin De Bruyne van dit festival. Werkpaard, spelverdeler, vakman. Kent zijn medespelers, speelt liever juiste noten dan veel. Maar dan haalt hij uit, is het winkelhaak en sta je ernaar te kijken als naar een koe die een haas heeft gevangen. De open mond en dan de vraag: hoe dóét hij dat?
Volg al het festivalnieuws in onze Rock Werchter liveblog
