InterviewYungblud
‘Mijn twaalf persoonlijkheden staan op de platenhoes. Wat Bowie deed in z’n hele carrière, wilde ik in één plaat doen’
Zelfs de grootste botsbal stopt, nadat hij vaak genoeg tegen de muur is geknald, weleens met stuiteren. De Dominic Harrison (23), aka Yungblud, die ik aan de lijn krijg, is bedachtzamer dan enkele jaren geleden. Wat in zijn geval wil zeggen dat hij zijn tong binnenhoudt, zich beperkt tot twee fucks per zin, en méér prijsgeeft dan vroeger. Ook in zijn muziek. In de titel van zijn tweede plaat vatte hij zijn leven, het succes én 2020 puntig samen: ‘Weird!’ Met een uitroepteken dat bij hoge uitzondering dienstdoet als understatement.
HUMO Op Instagram zag ik hoe je de dwangbuis die je droeg op de cover van je vorige plaat, ‘21st Century Liability’, verbrandde. Waarom?
DOMINIC HARRISON «To start a new era, bro. ‘Weird!’ is de start van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Deze plaat legt de uk die vroeger zo wild om zich heen schopte te rusten: ik was een kwaaie etter en niemand begreep of accepteerde me – niemand moest die weirdo met z’n rokjes, z’n make-up en z’n franke smoel hebben. Dus ‘21st Century Liability’ was een wanhoopskreet, waarbij ik heel het telefoonboek afging, nummer na nummer: ‘Hallo, is er nog iemand zoals ik?! Want ik voel me lonely as fuck.’ (Droog) Er waren er nog.»
HUMO Eén of twee. Of, afgaande op de bezoekersaantallen van je eerste streamingshow, meer dan 350 miljoen.
HARRISON «Fucking crazy. Ik ben ook fier op mijn streamingshows, heb je die van gisteren gezien? Dat soort concerten zijn doorgaans verheerlijkte muziekvideo’s, maar ik wilde iets échts doen: dus sta ik met al mijn onvolmaaktheden buiten adem aan de microfoon te hijgen. Mijn fans, de Black Hearts Club, kunnen commentaren achterlaten, en ik sta erop dat hun reacties in het groot geprojecteerd worden waar ik optreed. Ik kan hun geluid misschien niet horen, maar ik voel hun fucking noise.
»‘21st Century Liability’ ging over mij, ‘Weird!’ gaat over those fucking people – kinderen op elk continent, van elk gewicht, van elk ras, van elk geslacht – die ik gevonden heb. Ik vertel hun verhalen, verhalen die zij me ooit vertelden en die op hun beurt mijn leven beïnvloed hebben. Eigenlijk is Yungblud een relatie tussen mij en drie miljoen andere jongeren (lachje).
»Wat het ook is: op ‘21st Century Liability’ trokken we ten oorlog. Op ‘Weird!’ keren we zegevierend huiswaarts en bouwen we de wereld opnieuw op. Dit moet een plaat zijn voor de vreemdste jaren van ons leven, zélfs als er buiten geen wereldwijde fucking pandemie zou woeden. Ik hoop dat mensen iets van zichzelf kunnen herkennen in deze plaat: iets van hun gender, hun identiteit, hun seksualiteit, hun depressie, hun liefde, hun gebroken hart. Voel je je nu gelukkig of verdrietig, up of down, deze plaat moet je bijstaan als de soundtrack bij je eigen coming-of-agefilm. Ik hou van zulke films. Maar geen glossy plastic Hilary Duff-vehikels: ‘Oh, een jongen, I’m gonna shit myself!’ Nee, het moet écht zijn: ‘Skins’, ‘Euphoria’, ‘This Is England’... Al is ‘10 Things I Hate About You’, met de piepjonge Heath Ledger en Joseph Gordon-Levitt, ook geweldig.»
TWAALF IN ÉÉN
HUMO De song ‘Weird!’ gaat erover dat het oké is om je twaalf verschillende mensen tegelijk te voelen. Hoe zou je jouw twaalf mensen omschrijven?
HARRISON «Ze staan op de platenhoes, waarvoor ik me liet inspireren door Andy Warhol en David Bowie: Bowie vond ook acht, negen personages uit, die allemaal een verschillend stuk van zijn kleurrijke brein vertegenwoordigden. Maar Bowie deed dat in een hele carrière, ik wilde het in één plaat doen (grijnst).
»Ik wilde dat de hoes mensen zou verbazen: ‘Holy fuck, is híj dat allemaal?’ De punker stelt woede, frustratie, wrok en pijn voor. Het meisje vrouwelijkheid, passie, emotionele diepte en intelligentie. De geek introversie, onzekerheid en rationaliteit. De twee kussende jongens seksualiteit, vriendschap, narcisme en loyaliteit. De dragqueen zelfvertrouwen, arrogantie en een weigering om te conformeren. En Dom staat in het midden: die is alles tegelijk.»
HUMO Er zijn ook twaalf verschillende nummers: zingen ze er misschien elk eentje?
HARRISON «Ik zou nog verder gaan: elke song die ik ooit heb geschreven, wordt gezongen door een ander deeltje van me. In de studio ben ik een product van mijn invloeden. Ik raak zelfs extra op dreef als mijn producers me aanmanen: ‘Denk Bowie! Denk Amy, denk Damon, denk Manson, denk Gaga, denk Freddie.’ Op een slechte dag kan zo’n specifieke instructie meteen heel mijn mindset veranderen. ‘Oké, dan bén ik voor de volgende take Freddie fucking Mercury.’»
HUMO Bob Dylan zong dit jaar: ‘I Contain Multitudes’. En er is die fantastische quote die vaak wordt toegeschreven aan F. Scott Fitzgerald: ‘De graadmeter van ware intelligentie is het talent om twee tegenstrijdige ideeën op hetzelfde moment in je hoofd te houden.’
HARRISON «Daar hou ik écht van. Er is nog iemand die iets heel gelijkaardigs heeft gezegd: who the fuck was it? Ik weet het niet meer, man, maar het blies me van mijn sokken.»
HUMO Jij beschreef je hersen-pan in het verleden vaak als een uitermate donkere plek. Heeft ‘Weird!’ ze iets lichter kunnen maken?
HARRISON «Ik heb me rot geamuseerd met deze plaat, ik zat letterlijk met mijn beste vrienden in de studio. Maar ik heb ook vaak gehuild, omdat het zo’n emotioneel werk is, waar ik veel rauwe pijn in heb gestoken. Het was een beetje het gevoel dat je hebt wanneer je wakker wordt ergens in de periode nadat je een familielid hebt verloren of een relatiebreuk hebt meegemaakt, en wéét: nu wordt het beter. Je kunt nooit voorspellen wanneer dat moment er zal komen, maar als het er is, weet je lichaam instinctief: ‘Het is in orde nu, het komt goed.’ Dat was deze plaat voor mij: een bevestiging dat het goed zou komen.»
HUMO Met depressies is het een beetje zoals met de curve van de pandemie. Ze blijft maar omhooggaan, tot ze plots daalt. Pas dan kun je achteromkijken en zeggen: toen was het het ergst. Wanneer zat jij op dat diepste punt?
HARRISON «Het laatste anderhalf jaar was een rollercoaster, man. Ik heb bijna mijn moeder verloren in een auto-ongeluk. Yungblud is opgeblazen; we werden echt fucking groot, en echt fucking snel (lachje). Ik ben verliefd geworden – je weet dat wel, het stond overal op het internet (hij doelt op zijn relatie met popster Halsey, red.) – en daarna werd mijn hart gebroken. Dat weet je ook, want het stond óók overal op het internet. Intussen was ik aldoor op tour, in enorme uitverkochte zalen... Ik had eigenlijk alles bereikt wat ik wilde, en toch was ik nog altijd angstig en verdrietig en fucking depressief. Ik kon je niet zeggen waarom. De kentering kwam er pas nadat we mochten optreden in de machtige Brixton Academy in Londen.
»Twee jaar eerder leefde ik met mijn gitarist en mijn drummer in een tweekamer-appartement: een lekkende schoendoos waar de elektrische draden door de vochtplekken liepen – als je er zo eentje aanraakte, was je fucking brown bread. We zijn extra emmers moeten gaan kopen om de druppels op te vangen die van het plafond vielen. En dáár keken we dus aan de lopende band naar video’s van Brixton: optredens van Foo Fighters, Kasabian... ‘Als we daar ooit raken...’ Fast forward naar twee jaar later. We kwamen van het podium in Brixton, knalden tegen de grond en waren niet eens euforisch. We verzuchtten alleen maar: wat nú?
»Het optreden was nochtans legendarisch. Onze fans hadden twee dagen in de rij gestaan, volgens de promotor de lángste rij sinds Radiohead ‘The Bends’ kwam voorstellen! Na Brixton doe je doorgaans wat je maar wilt: whatever naughty shit you wanna get up to. Rock-’n-roll! Maar ik was leeg, ik had geen zin om te feesten en kon niet slapen. Mijn moeder heeft me die avond gezien en ze herkende me amper. Ik stond op om vier uur ’s ochtends, ging naar Primrose Hill, een enorme heuvel in Londen, om de zon te zien opkomen. De volgende dag moest ik in Bristol zijn, maar fuck it. Ik zat daar en het was alsof ik opeens twee jaar ouder was, in twee fucking minuten. En tóén kwam die revelatie waarover ik het daarnet had, het gevoel: ‘Het komt allemaal goed.’ Ik belde mijn manager, stijf van de vermoeidheid: ‘Ik weet hoe de volgende plaat moet gaan klinken. Boek een studio van zodra de tour af is.’»
HUMO Niet zo lang geleden kondigde Dave Grohl je aan: ‘Als je denkt dat rock-’n-roll dood is... Hier is Yungblud!’
HARRISON «Bro! Bro!! Ik was al blij dat de MTV Music Awards me hadden uitgenodigd. Maar wat Dave Grohl daar zei... Fucking beter dan de award, mate. Dat is dus letterlijk de kerel die mij een gitaar heeft doen oppikken, hè.»
MANSONS DILDO
HUMO Je speelt veel instrumenten: ook piano, drums en basgitaar. Waar ben je het best in?
HARRISON «Gitaar. Piano kan ik ook goed, maar gitaar kan ik beter. Rock-’n-roll, man.»
HUMO ‘Rock-’n-roll’ is één van je stopwoordjes én het alomvattende genre waarmee je je eclectische muziek omschrijft. Hoe definieer jij rock-’n-roll?
HARRISON «Het is geen genre, man, geen vier idioten die op hun gitaar, bas, drum en piano rammen. Het is een fucking gevoel. Het betekent: vrijheid – dát is rock-’n-roll.
»Daarom klinkt rock-’n-roll ook altijd anders. De sound van nu is anders dan toen Arctic Monkeys net kwamen piepen, en die sound verschilde dan weer van de Oasis-dagen. Om over fucking Chuck Berry en Bo Diddley nog maar te zwijgen. Het nieuwe ligt altijd in het verlengde van het oude. En toch worden mensen altijd fucking pissed als iets niet klinkt als het vorige – als de muziek zoals zij vinden dat ze moet klinken. Maar je moet altijd vooruit, man.»
HUMO Iets anders: hoe was de opnamesessie van ‘Cotton Candy’? Naar verluidt is die geëindigd in de club The Rainbow op de Sunset Strip in Los Angeles.
HARRISON «Oh bro, we waren twee maanden stiepelzat! Fuck me. Wanneer Machine Gun Kelly en ik er zijn, ontsnapt niemand. Ik weet niet wat het is aan ons, maar wanneer wij samen zijn... Everyone just fucking drinks. Hilarisch!
»Voor ‘Cotton Candy’ zat ik in de studio met Julia Michaels en Justin Tranter: we waren er maar net toen ik – na hun eerst netjes om toestemming te hebben gevraagd – mijn broek uitdeed. Zat ik in de opnamekamer in mijn onderbroek. En de baslijn namen we op met een iPhone.»
HUMO Mag ik het jouw hoogsteigen ‘WAP’ noemen, je hoogsteigen seksanthem?
HARRISON «Fuck yeah, man. It’s a wet ass pussy!»
HUMO Hoe dicht ben je op de set van de nogal wilde muziekvideo gekomen bij échte seks?
HARRISON «Pretty close. Iedereen was geil. Niet moeilijk: je neemt een stoute clip op, vol jonge mensen die elkaar staan af te rijden en af te likken. Maar ik dacht bij mezelf: blijf toch maar professioneel, Dom.»
HUMO Wiens idee was het om jou in een tijgeroutfit met zweep te steken en een zadel op de rug van een jongeman te...
HARRISON (onderbreekt) «Helemaal mijn idee. Ik heb altijd al eens een kerel met een zadel op zijn rug willen berijden.
»Ik ben nog nooit zo onredelijk geweest in mijn leven als tijdens de opnames van ‘Cotton Candy’: ‘Ik wil daar een bed! En er moeten mensen onder zitten! En die moeten naakt rondlopen! En een jezusfiguur moet de bongo’s bespelen! En ik wil een orgie in die badkamer, en vleugels, en een kamer vol lava en leeuwen en beren!’ Ik wilde voor die clip the most outrageous shit die ik kon bedenken, en niemand heeft mij voldoende tegengehouden.»
HUMO Is het waar dat Marilyn Manson jou ooit een seksspeeltje heeft gegeven?
HARRISON «Hij heeft mij en Kells (Machine Gun Kelly, red.) een dildo gegeven, ja. Met zijn gezicht erop.»
HUMO Wil je daar iets dieper op ingaan?
HARRISON «Man, hou dat ding vooral ver uit mijn buurt! Ze zeggen dat het is gebaseerd op het échte lid van Manson, maar het is gigantisch.»
HUMO Wat heb je nog geleerd over liefde en seksualiteit terwijl je ‘Weird!’ maakte?
HARRISON «Er staat een nummer op dat ‘Love Song’ heet: het eerste liefdesnummer van Yungblud! En dat is best bizar, want... (Denkt na) In mijn gezin werd er veel gevochten toen ik klein was. Fysiek geweld. Mijn ouders zagen me altijd graag, ze waren fantastisch, maar onderling ging het er best hard aan toe. Langs beide kanten. En dat heeft mijn visie op de liefde best getekend. ‘Is dat liefde? Dat moet ik niet!’
»Je kent de rest: ik heb toch iemand ontmoet en ik viel halsoverkop voor haar. Alle gevoelens die ik ooit heb gehad, werden door elkaar geklutst. Dat was verwarrend as fuck: wat ik dacht over de liefde bleek helemaal niet te kloppen. Toen schreef ik de regel: ‘Nobody taught me how to love myself, so how can I love somebody else?’ Ik doe mijn best. Niemand weet hoe je moet liefhebben, en niemand kan je voorbereiden op het gevoel van hartzeer. Ik hoop dat ‘Love Song’ tegelijkertijd een vriend kan zijn voor mensen die verliefd zijn én een schouder om op te huilen voor mensen wier hart gebroken is.
»Veel van wat op ‘Weird!’ staat, draait rond liefde en seksualiteit, omdat mijn idee erover maar blijft evolueren. Ik wil mensen helpen om zichzelf te zijn. Hoe jij je identificeert op seksueel vlak bepaalt voor een groot stuk wie je bent. Natuurlijk zing ik daarover.»
HUMO Kun je me vertellen over het nummer ‘Mars’?
HARRISON «Ik was in Maryland, in de VS, waar een jong transmeisje met me kwam praten. Ik kan me haar gezicht niet voor de geest halen – ik wilde dat ik het kon! Ik weet alleen nog dat ze groene lippenstift droeg, en een bijpassende groene jas in exact dezelfde tint, heel cool. Ze vertelde me een verhaal waar ik nog altijd rillingen van krijg. Ze had haar ouders duidelijk willen maken dat zij niet hun zoon was, maar in feite altijd al hun dochter was geweest. Dat begrepen zij niet. Voor hen bleef zij hun zoon die door een fucked-up, aandachtzoekende fase ging. Ze voelde zich compleet misbegrepen. Op school had ze het ook lastig, want haar vrienden bleven maar naar haar verwijzen als ‘hij’.
»Nu, op een bepaald moment wilde zij haar ouders meenemen naar een Yungblud-show: ze dacht dat zij daar andere kinderen zoals zij zouden zien, en dat het hen misschien zou kunnen helpen om haar beter te begrijpen. Ze spaarde dus geld, haalde goeie punten op school en kocht uiteindelijk drie tickets. Het ging zoals ze voorspelde: haar ouders zagen gelijkgestemde zielen, ze zagen de passie, het vuur, de eensgezindheid van de fanbase. Na de show gingen ze samen een burger eten, en toen zeiden ze tegen haar: ‘Vanaf nu gaan we je steunen. We snappen het. Sorry.’ (Blaast) That completely blew my mind. Want Yungblud is niet ík. Dit is wij allemaal, samen. Ik heb niks gedaan, wij hebben alles samen gedaan.
»Als je zo’n impact kunt hebben op iemands leven: straffer wordt het niet. Ik heb het nummer dat geïnspireerd werd door haar verhaal ‘Mars’ genoemd, omdat ik het wilde opdragen aan iedereen die zich een alien voelt. Is er wel zuurstof op deze aarde, denk je weleens, want ik kan niet ademen! Het antwoord: ja, je bent niet alleen!»
HUMO Soms worden de interacties met de fans een tikje vreemd. Tijdens de streamingshow van gisteren zag ik een Amy in de commentaren schrijven: ‘Dom, steek me met een mes, alsjeblieft.’ En een Kim wilde dat je op haar gezicht kwam dansen. Wat is het vreemdste verzoek dat je al écht hebt gekregen?
HARRISON «Er woont een meisje in Amerika dat er rotsvast van overtuigd is dat ik haar broer ben – wat een beetje bizar is. Maar dat is allemaal onschadelijk. Ik moedig mensen aan om zichzelf te zijn: ik ga niemand veroordelen.»
HUMO 2020 was een kutjaar. En voor jou?
HARRISON «I love 2020! Natuurlijk is al het leed verschrikkelijk – ik stuur mijn liefde naar iedereen die iemand heeft verloren – maar voor mij persoonlijk was het goed.»
HUMO Hoe was het om mee te lopen in de Black Lives Matter-marsen in Los Angeles?
HARRISON «Intens. Scary as fuck. Maar ook ongelofelijk. Al die mensen, van alle mogelijke achtergronden, die samen de straat overnemen en vechten voor wat goed is... Dat is magisch, man.»
HUMO Waar was je toen je besefte dat Biden eindelijk Trump had verslagen? Ik zag een video waarin je je shirt uitdoet en over de straat loopt.
HARRISON (lacht) «Ik was een clip aan het opnemen. En ik riep: ‘Fuuuuuck!’ Het gaf zoveel hoop aan zoveel mensen. Zelfs hier in Engeland. Of in fucking Polen, of in België. Van over de hele wereld kreeg ik sms’en: ‘De jongeren en de zwarte gemeenschap hebben voor de ommekeer gezorgd! We hebben het gedaan!’ Ik voel dat er een lont is aangestoken, and I can’t wait to see it blow the fuck up.»
HUMO Bedankt voor het gesprek, Dom.
HARRISON «Jij bedankt. Ik kan niet wachten om terug in België te staan. We have massive plans for Belgium. Wacht maar af. En dan zuipen we ons samen stiepelzat.»
‘Weird!’ verschijnt op 4 december bij Interscope.
