Muziek★★★★☆
‘Multitude’ maakt één ding héél duidelijk: le maestro is terug
Il est de retour! Stromae besloot in 2015 om zich uit de openbaarheid terug te trekken, en legde zich toe op alsmaar obscuurder hobbyprojecten: videoclips, mode, architectuur, autodesign... Nog even en hij had vast zelfgemaakte confituur of een lijn teenzalf uitgebracht. Alles behalve muziek: daar was hij, zo moest je gelaten vaststellen, klaar mee. Tot nu!
Dat ik Stromae gemist heb, wordt pas duidelijk nu hij terug is: alsof je Eden Hazard plots weer dartelend, vrank en vrij, op een voetbalveld ziet heersen en denkt: jáá! Dat ‘Multitude’ een comeback is, wordt meteen duidelijk in opener ‘Invaincu’. Denk: de Kanye van ‘Jesus Walks’ die iets van Vampire Weekend maakt. ‘Invaincu’ is een afrekening met de ‘putain de maladie’ die Stromae opliep als bijwerking van een antimalariamiddel. Tegelijk is het de zegeronde van de perfectionist die even vreesde geen plaats meer te hebben in het hedendaagse poplandschap, en dan maar besliste om die plaats gewoon blazend en briesend – ‘onoverwonnen’ – weer op te eisen.
Lees ook
De comeback van Stromae: ‘Ik weet niet of ik nog wel cool genoeg ben voor jonge mensen’
Elke wind die hij liet, klonk als een aria van Mozart: Stromae’s grote terugkeer in Paleis 12 était formidable
Nog Kanye: de machtige single ‘Santé’ is de lijnrechte tegenhanger van ‘Runaway’, waarin Ye een ‘toast to the douchebags’ uitbracht. ‘Santé’ klinkt daarentegen op ‘ceux qui n’en ont pas’: zijn poetshulp Rosa, alle ‘pilotes d’avion ou infirmières, chauffeurs de camion, hôtesses de l’air’. Stromae is professioneel humanist: een natuurlijke aanleg voor compassie die hij erfde van de beste chansonniers. Het nummer dat dit keer het meest aan Brel doet denken, is ‘Mauvaise journée’. ‘Aidez moi / Je m’sens si seul / Laissez-moi / C’est mon droit d’être déprimé dans mon fauteuil.’ Van ‘La solassitude’ tot zijn fameuze ‘pensées suicidaires’ in het ook alweer geniale ‘L’enfer’: het lijkt de laatste jaren niet prettig te zijn geweest domicilie te betrekken in het hoofd van Paul Van Haver.
Muzikaal wél alles okselfris. Te horen op ‘Multitude’: een erhu, een charango, een cavaquinho, een Chinese viool, het hele Belgian National Orchestra van Dirk Brossé, gelukkig geen enkele doedelzak. Zijn inspiraties opsommend maakt Stromae een wereldreis: cumbia en salsa uit Zuid-Amerika, keelzang uit Mongolië, zouk uit de Antillen, Congolese muziek én Buena Vista Social Club. Alles, kortom, behalve de eurodance van weleer. Je vinger er niet kunnen op leggen wáár het allemaal vandaan komt, dat had Stromae in gedachten, terwijl dat uiteindelijk nochtans poepsimpel is: uit de gewijde koker van le maestro.
Lees ook
Het fenomeen Stromae ontrafeld: ‘Ik zeg niet dat hij de Messias is, maar hij lijkt erop’
‘Stromae is de Jacques Brel van de Playmobil’: Luister nu naar de nieuwe aflevering van ‘De Ongelogen Waarheid’, de podcast van Clement Peerens
Kendrick Lamar recycleerde ooit de geluiden van jazz, soul en funk om ze op ‘To Pimp a Butterfly’ een nieuwe bestemming te geven. Geef me nog een paar weken om uit te maken of ‘Multitude’ hetzelfde doet voor wereldmuziek. Je hebt het popgeluid du jour en dan heb je Stromae, die zich daar kilometers verderop geen Oost-Oezbeekse fluit van aantrekt. Op ‘Multitude’ geen Engelstalige knieval, geen grote feature, weinig potentieel tot het astronomische kassucces van ‘Racine carrée’. Wel zalvende, stampende, perfecte liedjes, twaalf stuks.
Eden, wat denk je?
Ook op Humo
Schoonzussen Stephanie Planckaert en Magali Van Houtte (‘De Planckaerts’): ‘Zelfs aan de keukentafel kunnen wij het uitgebreid hebben over masturbatie’
Onthult de Mol nu al zijn ware gelaat? Bekijk de trailer van het nieuwe seizoen
