Humo's Feminiene Fonotheek
‘Na haar ontmoeting met Serge Gainsbourg ging France Gall pop for now people maken’
Toen aan het ronde hoofd van Marc Didden (°Hamont, 1949) oren begonnen te groeien, draaiden die algauw graag in de richting van het vrouwelijke stemorgaan. En met liefde blijft Marc luisteren naar nieuwe, oude, vertrouwde en onbekende dames. Aan FRANCE GALL brengt hij deze week zijn laatste ode.
Toen ik nog jong was – aah, wat vreesde ik de dag dat ik die openingszin zou moeten schrijven – was het toevallig ook 1963, soms ook wel Het Jaar Van The Beatles genoemd. De Fabuleuze Vier brachten toen twee geweldige lp’s uit (‘Please Please Me’ en ‘With The Beatles’) en een hele jukebox vol geweldige singles, waaronder ‘Love Me Do’, ‘I Want to Hold Your Hand’, ‘I Saw Her Standing There’, ‘She Loves You’. Die laatste klassieker werd hier en daar ook weleens omschreven als ‘Yeah Yeah Yeah’. Toen het jaar nadien het succes van The Beatles werkelijk planetair ging, besliste men in Frankrijk, ook toen al een land met een goed uitgebouwde muziekindustrie, de oerkreet ‘Yeah Yeah Yeah’ om te bouwen om zodoende de beoefenaars en de fans van een nieuw soort jeugdmuziek te benoemen als ‘les yéyés’. Veel interessants zat er niet tussen het dagelijkse aanbod van die strekking. Twee handvollen onbenullige zangers, zangeressen en slome popgroepjes vonden er hun 15 minuten roem met veelal slap vertaalde Engelse en Amerikaanse hits of wat van elektriciteit voorziene derderangschansons. Enkelen onder die Nieuwe Fransen kwamen er toch nog goed mee weg, vooral omdat ze het yéyéschap snel wisten af te schudden en zich voor hun betere werk al dan niet lieten bijstaan door excellente Franse tekst- en melodieschrijvers. Denk dan vooral aan Françoise Hardy en Jacques Dutronc en aan de in onze streken vaak onderschatte France Gall.
Gall was toen een jonge vrouw die niet écht over een geweldige stem beschikte en bovendien een hoog poppemieke-gehalte had. Bij het prille begin van haar carrière trakteerde ze ons op bijna onnozele songs als ‘Sacré Charlemagne’ of ‘Ne sois pas si bête’, maar door haar min of meer toevallige ontmoeting met Serge Gainsbourg ging ze later plotseling pure pop for now people maken, wat resulteerde in een reeks singles die zo in de canon van de Franse populaire muziek mogen worden bijgezet. Dan hebben we het over de Eurovisiesongfestival-winnaar en wereldhit ‘Poupée de cire, poupée de son’ (1965) maar ook over andere samenwerkingen tussen de man met het bloemkoolhoofd en de zingende maagd van Orléans. Schijnbaar lichte kost als ‘Attends ou va-t’-en’, ‘Baby pop’ of ‘Nous ne sommes pas des anges’, die door Gainsbourg altijd wel van enige kruiding werd voorzien, inclusief weerhaken en dubbele bodems. Eén keer kwam er zand in die hitmachine, toen Gainsbourg de nog altijd erg prille France Gall het hitgevoelige ‘Les sucettes’ liet opnemen. Iedereen, behalve Gall zelf blijkbaar, was er al snel van overtuigd dat ‘Les sucettes’ niet over het soort likstokken ging die men bij de snoepwinkel om de hoek haalt maar wel over het slag lollies dat men al eens in een pornofilm tegenkomt. Toen France besefte wat le beau Serge haar in de mond gelegd had (pardon my French!) voelde ze zich, terecht, misbruikt en zette ze een punt achter hun samenwerking. Het zou lang duren eer ze mekaar nog een blik of een woord gunden. Het zou helaas ook lang duren eer France Gall weer geschikt muzikaal materiaal voorgeschoteld zou krijgen. En wel tot ze de jonge Joodse Parijzenaar Michel Berger ontmoette, een talentrijke melodist en multi-instrumentalist die eerst haar mentor, dan haar minnaar en ten slotte haar man werd. Hij schonk haar volwassen hits als ‘Il jouait du piano debout’, ‘Ella elle l’a’ en natuurlijk het buitengewoon wonderlijke ‘Évidemment’. Alsook eeuwige roem en welgemeend respect. Vive la France! (md)
