concert★★★★☆
Na hun optreden in Trix is het duidelijk: waar The Murder Capital ook naartoe trekt, wij gaan mee
Punk is zoals de pakjesbezorging: zet er post bij en het wordt plots complex. The Murder Capital kan het weten. De Ieren kunnen stevig spelen, rieken nog wat naar de kelders van Dublin en weten wat chagrijnig kijken is, maar brachten met ‘Gigi’s Recovery’ pas wel een Serieuze Plaat uit, opgedirkt met synthesizers en tederheid. Wat daar in de Trix van kwam? Een topshow, tiens.
Vóór het verslag, nog even over die ‘Gigi’s Recovery’. Dit blad gaf de plaat vier sterren, elders las ik alles tussen drie en vijf. Ik moet er zelf nog inkomen, zei ik tot gisterenavond aan iedereen die het horen wilde, maar toen heeft frontman James McGovern me met twee handen in zijn muziek gesleurd.
Jezusmina, wat een man! Een blik als een taserwapen, een stem die geen tegenspraak verdraagt en de drang om zijn teksten te declameren alsof hij het na vanavond nooit meer kan. Het is hij, en hij alleen, die een nieuw, wat academisch nummer met synths als ‘A Thousand Lives’ in één oogrol verbindt met het gedram van het oudere ‘More is Less’. Hij heeft iets weg van Tamino, zwiert met zijn microfoon als Morrissey en toen de gitaar op ‘Green & Blue’ een eind weg ging echoën, hoorde ik heel even de jonge Bono.
Klein verschil met de heer Hewson: de frontman van The Murder Capital zegt tussen zijn nummers nauwelijks wat. Vijftig minuten ver waren we toen hij voor het eerst met een bindtekst van meer dan vijf woorden kwam. Het was de opmaat naar ‘Slowdance I’ en ‘II’, een suite uit hun eerste plaat ‘When I Have Fears’ die stijf staat van de ingehouden spanning. Ze spelen die zeker niet elke show, maar u haalt uw betere flessen ook niet boven op een doordeweekse dag, toch? Ergens onderweg muteerde The Murder Capital in een onstuimiger versie van Mogwai: de muzikanten beukten minutenlang op de akkoorden in, de zanger struinde rond als een nerveuze minnaar in een hotelportaal. Uitblinken in het houden van je bek: dan ben je een hele grote.
‘Slowdance’ was trouwens het bewijs dat ‘When I Have Fears' niet zo ontzettend veel harder of onstuimiger was dan ‘Gigi’s Recovery’. The Murder Capital was altijd al beheerster dan de generatiegenoten van IDLES en Shame, trachtte altijd al zo lang mogelijk te zingen voor het de kerk uiting.
Ook na ‘Slowdance’ hoefde nog steeds niet alles kapot. McGovern vertrouwde het proces en zette ‘The Lie Becomes The Self’ in. ‘I saw you watching all the things you’re not supposed to’, gooide hij de groep in, maar het publiek van Trix zag precies wat het wilde en moest zien: een groep die post, punk of Iers is als het hen uitkomt en verder vooral zijn zin doet en daarvoor zonder twijfel de strijkers - in Antwerpen geen echte, natuurlijk - liet aanrukken.
‘As the feeling fades away, the tearing streets create a wave’, de eerste zin van ‘Feeling Fades’, is naar het schijnt een Ierse uitdrukking voor: nú mag de moshpit beginnen. Het werd geen algehele gekte - daarvoor lag de gemiddelde leeftijd in de zaal een tikje te hoog - maar de sfeer plakte als tienerzweet tegen het plafond en McGovern begon schuimbekkend aan een tocht over de handen van zijn fans.
Weet je wat het is met The Murder Capital? Ik heb geen idéé waar deze jongens naartoe willen. ‘Return My Head’ is de perfecte radiosingle, maar collega (jmi) loog ook niet toen hij de nieuwe songs vergeleek met ‘In Rainbows’ van Radiohead. ‘Don’t Cling To Life’ rook naar de eerste pint op Werchter, ‘Gigi’s Recovery’ naar natuurwijn en ‘Ethel’ naar melkpoeder - McGovern droomt zich in het nummer een gezinsleven bij elkaar.
Maar na deze show is wel duidelijk geworden: waar The Murder Capital ook naartoe trekt, ik ga mee.
