Concert★★★½☆
Na Whispering Sons zagen we plotsklaps geen aardig vollopend Werchter-weitje meer, maar schuimbekkende stoottroepen
Het gras is geknipt, het wolkendek zwanger, de pintjes half lauw en dus op hun best. TW Classic smeerde zich in met factor 20 en Michèle Cuvelier zoende de eerste headliner op gang: één uur ‘s middags en het pikdonkere Whispering Sons mocht aan de bak.
Je bent geen fan van Whispering Sons zonder te bidden aan het altaar van Fenne Kuppens: frontvrouw, maar - zie ze gaan! - evengoed dansende sjamaan en machtige warrior woman, óók in vers gekreukt David Bowie-kostuum. Zet twee verfstrepen op ‘r wangen en laat ‘r - in plaats lolligheidjes als ‘I don’t know if I care’ en ‘How are you feeling good?!’ - iets schreeuwen als ‘Dood aan de middenvakrijders!’: plotsklaps zie je geen aardig vollopend Werchter-weitje meer, maar schuimbekkende stoottroepen.
Botte kracht genoeg: ‘Surface’ pompte, ‘Alone’ verpletterde. Tegelijk hebben Whispering Sons met hun uitstekende plaat ‘Several Others’ ook de dynamiek ontdekt: in ‘Tilt’ hoorde je niet toevallig zwalpende Scott Walker. Met ‘Satantango’ én ‘Waste’ gingen ze vissen in dezelfde zwavelput waar Nick Cave - kennen we die ergens van? - in de jaren 80 graag zijn emmertje vulde. De ritmesectie was aldoor de gepantserde voorhoede van de kolonne: het openende drumsalvo van ‘Hollow’ kondigde aan dat het niet over likjes gevende puppy’s zou gaan, tenzij misschien in een zak gestoken en in de beek gegooid. Ja, wie in de muziek van Whispering Sons een mespuntje hoop verwacht, hoopt wellicht ook op karamellen marshmellows in z’n zuurdesembrood. Suckers!
Zoals Fenne Kuppens zou zeggen als ze weer ‘ns met verfstrepen op ‘r wang en een bebloed zwaard in ‘r hand - kostuum: immer kraaknet - boven een gevelde draak staat: de kop is eraf.
Beleef TW Classic vanop de eerste rij in onze liveblog
