Festival★★★★☆
Nee, wij waren er zo vroeg op de dag ook niet klaar voor, maar Heisa scheurde verschroeiend door de Lift
Heisa in de Lift: zeggen dat ik er op het middaguur klaar voor was, is de waarheid geweld aandoen. Gelukkig leek het vroege uur ook hun parten te spelen en kwamen ze – met het volume weliswaar van meet af aan op 11 – slechts gaandeweg op kruissnelheid.
Een trio dat met beperkte middelen – gitaar, drums en drie stemmen, die laatsten aangevoerd door de leads van de bassist – alles uit de kast haalde wat er binnen de punkrock uit de kast te halen valt. Maar ze kwamen dus langzaam op gang. Niet dat ze er niet voor gingen, het kwam alleen over alsof het de generale repetitie was voor een ongetwijfeld betere show later op de dag.
Tot bassist-zanger Jacques Nomdefamille (als het een artiestennaam is, vind ik hem fantastisch, mocht het zijn echte naam zijn: you lucky bastard!) tussen twee stroomstoten door het woord nam: ‘Ik ben net gestoken door een wesp. Tijdens het nummer!’ Niks van gemerkt, vervolgens wel.
Heisa steeg op, maakte af en toe een looping en een kleine tussenlanding, om vervolgens weer verschroeiend door de Lift te scheuren. Geholpen door effecten op een tafeltje en geruggensteund door zijn zingende kompanen Koen Castermans (bijzonder efficiënt en inventief op de gitaar) en Jonathan Frederix (John Bonham heeft een zoon die niet Jason heet!) bediende Nomdefamille zich van verschillende zang- en brulstemmen. Ik heb aan The Cramps moeten denken, en aan Minor Threat, als ik mij niet vergis in hetzelfde nummer. Geen idee of dat zonder wesp ook zo zou zijn geweest. Dank aan alle betrokken partijen!
Mis niets van het festival via onze Pukkelpop liveblog
