Humo's festivalgids
Nick Cave, Tyler, The creator en Gorillaz: de toppers van de Belgische festivals nu al gerecenseerd!
Zie ginds komt het festivalseizoen! U en wij zijn er klaar voor, maar zijn de muzikanten zelf dat ook? Welke gevestigde waarden, smaakmakers en hypes du jour zorgen straks voor memorabele concerten? En welke acts hebben nog wat tijd nodig? Antwoorden vond Humo in Barcelona, waar op het indrukwekkend geline-upte (maar dit jaar even indrukwekkend amateuristisch georganiseerde) Primavera Sound-festival tientallen acts stonden die deze (na)zomer ook naar België afreizen. Twintig om te zien!
WET LEG
Pukkelpop: 20 augustus
Rhian Teasdale and Hester Chambers speelden tijdens het eerste Primavera-weekend – het festival in Barcelona splitste zich dit jaar voor het eerst op in twee edities op een rij, om de gemiste inkomsten van 2020 en 2021 te compenseren – twee keer in drie dagen, en eindigden telkens logischerwijs met ‘Chaise Longue’. Het was niet de enige song die bij de horde fans en nieuwsgierigen in vruchtbare aarde viel: testosteronversies van ‘Wet Dream’, ‘Ur Mum’, maar ook ‘Piece of Shit’ en ‘Oh No’ werden meegezongen als waren het klassiekers. Rhian en Hester zijn respectievelijk quirky en pathologisch verlegen, maar hebben podiumprésence en blijken live méér dan de radiohype waarvoor ze soms worden versleten.
100 GECS
Pukkelpop: 20 augustus
Van ‘stupid horse’ tot ‘800 db cloud’: elf songs lang leek het hyperpopduo Dylan Brady en Laura Les te twijfelen tussen bizarre carnavalsact en Limp Bizkit-met-synthesizers-en- samplers. Maar op z’n minst was hun interpretatie van popmuziek nog geen tienduizend keer voorgekauwd. En ik verteerde hun hyperkinetische ‘alle laden open’-muziek live stukken beter dan op plaat. Daarom: aanbevolen voor de fans op Pukkelpop. En anders voor iedereen die zich eens lekker wil ergeren aan de momenten waarop 100 gecs gabbermuziek opnieuw hip lijkt te willen maken.
DINOSAUR JR.
Trix: 19 oktober
J Mascis, Lou Barlow en Murph plukten voor hun set uit de meeste van hun twaalf platen, inclusief de ‘hits’ (‘Little Fury Things’, ‘Start Choppin’’, ‘Feel the Pain’, ‘Freak Scene’). Hun versie van ‘Just Like Heaven’ van The Cure was de strakste cover van het weekend, wellicht omdat ze die cover volgens Setlist.fm al 467 keer hebben gespeeld. Business as usual, zou je kunnen zeggen, maar in hun voor een trio honderdjarigen belachelijk vurige set zat geen spat routine.
FONTAINES D.C.
Rock Werchter: 30 juni
Beloftevolle groep af, en nu officieel gepromoveerd tot bonafide rocksterren: de vijf Ieren betraden het hoofdpodium in Barcelona met de swagger, de houding en de kapsels van Oasis en andere britpopvaandeldragers. Hun stekelige geluid leek meer op dat van de oude helden van Wire, met het accent van Shane MacGowan, maar ze vulden het hoofdpodium alsof ze wisten dat ze na drie goede tot uitstekende platen eindelijk staan waar ze moeten staan.
TAME IMPALA
Pukkelpop: 20 augustus
Vijf songs uit ‘Currents’, vier uit ‘The Slow Rush’, drie uit ‘Lonerism’, één uit ‘Innerspeaker’ plus één cover: ‘Last Nite’, opgedragen aan The Strokes, die moesten afzeggen voor het eerste Primavera-weekend vanwege een drummer in quarantaine. Is het een zwaktebod als een song van iemand anders je het luidste applaus van de avond oplevert? Niet als ook ‘Let It Happen’, ‘New Person, Same Old Mistakes’ en zelfs het onbekendere ‘Runway Houses City Clouds’ larger than life-versies krijgen. Boven het hoofd van Kevin Parker hangt tegenwoordig een gigantisch helverlicht soepbord: moet kunnen.
BECK
Rock Werchter: 30 juni
Een (zeker voor een 51-jarige) bijzonder energieke Beck tekende in Barcelona voor een nagenoeg perfecte show. De ene hit na de andere (‘Devils Haircut’, ‘Mixed Bizness’, ‘Loser’, ‘Where It’s At’, ‘Everybody’s Got to Learn Sometime’), enkele songs die hij al jaren niet meer live had gespeeld (‘Diamond Bollocks’, ‘Hotwax’, ‘Chemtrails’), waardoor je vanzelf het gevoel kreeg iets bijzonders mee te maken, plus twee van mijn favoriete Beck-songs (‘Debra’ en ‘Lost Cause’) én een mondharmonicasolo. Samen goed voor een afwisselend manische en ingetogen set: kippenvel op de dansbenen.
LITTLE SIMZ
Pukkelpop: 20 augustus
Amper een kwartier van kunnen meepikken, maar dat volstond om vast te stellen dat de songs van Simz’ oudere, rauwere platen en die van het majestueuzer, weelderig georkestreerd klinkende ‘Sometimes I Might Be Introvert’ (2021) live veel dichter bij elkaar liggen. Goed! Ook meteen zo klaar als een klontje: introvert of niet, Simbiatu ‘Simbi’ Abisola Abiola Ajikawo (in een paarse bomberjack en met een driekleurige rastamuts) weet hoe ze een publiek uit haar hand moet laten eten.
THE NATIONAL
Live Is Live: 17 juni
U las het online en zelfs in de krant: het eerste weekend van Primavera Sound 2022 was geen toonbeeld van professionele organisatie: veertig minuten aanschuiven voor een pint, onbereikbare EHBO, abominabele crowdcontrol. The National was wél het toonbeeld van professionalisme, met een daardoor licht voorspelbare performance en een Matt Berninger die – ‘For the last three years I’ve been sad and stoned. Today I’m just stoned’ – gewoontegetrouw tegen zijn zin op het podium leek te staan.
PARQUET COURTS
Hear Hear!: 14 augustus
Hoe populair zou het New Yorkse Parquet Courts anno 2022 ter hoogte van Hasselt zijn? Vermoedelijk iets minder populair dan in Barcelona, waar ze een halve volksverhuizing naar één van de zijpodia teweegbrachten. Vanaf een aanzienlijke afstand, en over iemand met heel hoge schouders heen, hoorden we zéér strakke versies van ‘Wide Awake’, ‘Stoned and Starving’ en ‘Walking at a Downtown Pace’.
KING GIZZARD AND THE LIZARD WIZARD
Pukkelpop: 21 augustus
Beste bindtekst, over het opgedaagde publiek: ‘You look good, you smell like shit.’ King Gizzard stelt voor elk concert altijd een compléét andere setlist op. Het kan dus zwaar tegenvallen voor wie vooral gaat om lievelingssongs uit plaat X en Y te horen (sowieso ijdele hoop bij een groep die in tien jaar twintig platen maakte). King Gizzard speelde deze week om één of andere reden zes dagen na elkaar in Barcelona, en geen enkele song werd meer dan één keer gespeeld: een unicum, vermoed ik, in het hedendaagse livecircuit.
Op het concert dat ik van hen zag, klonk hun freak-outmuziek achtereenvolgens als alternatieve metal, folk, rare pop en dadrock, maar het werkte. Opener ‘Mars for the Rich’ was een pletwals, en de storm ging niet meer liggen.
EINSTÜRZENDE NEUBAUTEN
Ancienne Belgique: 18 juni
Blixa Bargeld was – blootsvoets, glitter rond de ogen en om de 20 seconden zijn meterlange haar achter de oren duwend – met voorsprong de raarste pater van het festival. Vreemdste moment: Bargeld die ‘Zivilisatorisches Missgeschick’ aankondigde door drie lange minuten lang droog van een briefje af te lezen wat we ervan mochten verwachten. Wat aanvankelijk een wel erg intellectualistische, donkere en dus niet helemaal bij de mokerende Spaanse zon passende set leek, brak later wel helemaal open. Zowel band als publiek kwam onder stoom vanaf het nijdige, intense ‘How Did I Die?’, waarna de druk niet meer van de ketelmuziek kwam. Er werd overwegend uit het recente ‘Alles in Allem’ geplukt, maar ze hadden ook songs mee uit ‘Silence Is Sexy’ (2000) – bijvoorbeeld ‘Sonnenbarke’, waarin Bargeld het al over corona had – en ‘Alles wieder offen’ (2007).
Bargeld zou later die avond níét op het podium verschijnen bij ex-werkgever Nick Cave.
JORJA SMITH
Rock Werchter: 2 juli
Ik zag de soul-r&b-jazz-reggaezangeres Smith twee keer in enkele dagen tijd in Barcelona: eerst op het hoofdpodium, enkele dagen later in een concertzaaltje net buiten het festivalterrein. De setlists waren vergelijkbaar, maar vooral de tweede keer, in een intiemere, sfeervollere setting, maakte de Britse indruk met haar rokerige zwijmelsongs. Jorja staat op Rock Werchter in The Barn, dus iets tussen die omstandigheden in: benieuwd welke kant het daar op zal gaan.
NAPALM DEATH
Alcatraz: 12 augustus
Klets, klets, kléts. Ik ben geen hardcorefan van de Britse grindcoreveteranen, en was dus niet van plan om naar hun optreden te gaan, maar op weg van Nick Cave naar (het licht tegenvallende) DIIV bleek het onmogelijk om níét even te blijven hangen bij Napalm Death. Ik hoorde – behalve een speech tegen wapendragend Amerika – de songs ‘Dead’, ‘Nazi Punks Fuck Off’, hun vaste Dead Kennedys-cover, en ‘You Suffer’: een ouderwetse masterclass in take no prisoners-rock.
IDLES
Rock Werchter: 1 juli
Kiezen is verliezen. Op de Primavera-zaterdag ging ik naar DIIV en Gorillaz en dus niet naar het tegelijk geprogrammeerde IDLES. Maar vooral over die laatsten zeggen veel aanwezigen achteraf: één van de beste optredens van het festival. Ex-collega (kdp), wél op de juiste plaats, schreef er de volgende alinea over.
‘IDLES, een groep die met elke plaat beter wordt, heeft almaar meer fans, vermoedelijk de reden waarom frontman Joe Talbot 1) grinnikend opmerkte: ‘We’ve become the Nickelback of noiserock’ en 2) wat later, terwijl hij de omvang van het opgedaagde publiek monsterde, een traantje wegpinkte. Duidelijk ook geen fan van de Britse monarchie, Talbot, luidens deze poging tot volksmennerij: ‘Als ik straks ‘Fuck!’ zeg, antwoordt iedereen in het publiek met ‘The Queen!’, goed?’ IDLES gaf ‘Love Song’ voorts een uitgebreide versie mee, met daarin flarden ‘19-2000’ (Gorillaz), ‘Nothing Compares 2 U’ (Prince), ‘Wonderwall’ (Oasis) en ‘All I Want for Christmas Is You’ van Mariah. Los daarvan: een hard, vuil, energiek, strak, onvergetelijk optreden van een band op de piek van zijn kunnen.’
BLACK COUNTRY, NEW ROAD
Dour: 15 juli
De Londenaars waren naar eigen zeggen zo onder de indruk van een backstage-ontmoeting met Earl Sweatshirt dat ze er meteen een song over schreven én die amper een paar uur later (!) al live brachten. Klonk nog goed ook. Vroeger was Black Country, New Road een zevenkoppig collectief, maar zanger Isaac Wood gaf er een week na de release van hun tweede plaat de brui aan: de druk werd te groot. De resterende zes vatten het publiek bij de kraag met een avontuurlijke set (lees: meer dwarsfluitsolo’s dan meezingers) en op een gegeven moment hielden minstens honderd fans een aansteker in de lucht. In 2022!
NICK CAVE AND THE BAD SEEDS
TW Classic: 25 juni
Dit was het tweede concert van Cave en co. sinds 2018 (en dus ook het tweede sinds de frontman opnieuw een zoon verloor, de tweede in zeven jaar), maar de machine van The Bad Seeds rolde even machtig over het podium als weleer. Nick Cave zelf was de charismatische rasperformer die hij al veertig jaar gestalte geeft. Er was een uitbundig ‘Jubilee Street’, een strak ‘Red Right Hand’, een dansbaar ‘The Mercy Seat’, maar ook een hartverkillend ‘I Need You’, opgedragen aan ‘mijn twee jongens, Luke en Earl. Ze staan wellicht ergens op dit festival te wachten om Bauhaus te zien.’ En meteen na die song, laconiek: ‘Zit mijn haar nog goed?’ Een lach en een traan voor gevorderden.
Nick Cave and The Bad Seeds wisselen tijdens een tournee zelden van setlist: u weet nu wat u in Werchter mag verwachten.
GORILLAZ
Werchter Boutique: 19 juni
Dit weekend is Gorillaz headliner op Werchter Boutique, nog een tree hoger op de line-up dan tricolore held Stromae. Op Primavera stond de spanningsboog niet altijd even gespannen: sorry, diehardfans, maar ik vind ‘Sweepstakes’ één van hun minst goeie songs, en in Barcelona brachten Damon Albarn en de zijnen net daarvan een extra lange versie, gevolgd door de evenmin tijdloze tracks ‘Pirate Jet’ en ‘Broken’. Maakten veel goed: Gorillaz-zangers en -rappers Yasiin Bey, Slowthai, Fatoumata Diawara en De La Soul waren aanwezig, en hiphoppopevergreens als ‘Clint Eastwood’, ‘Feel Good Inc.’, ‘Stylo’ en ‘Tranz’ overtroffen zichzelf.
TYLER, THE CREATOR
Les Ardentes: 8 juli
Tyler was de laatste headliner van het eerste Primavera Sound-weekend: op zaterdagnacht tegen drieën betrad hij het podium, voor een aanzienlijk kleiner publiek dan daar vóór hem was opgedaagd voor Gorillaz. ‘Voor wie mij niet kent: ik ben Tyler, the Creator en mijn beroep is ideeën uitvoeren.’ Tussendoor deed hij – zonder liveband, maar met hier en daar een verdwaalde, zich de longen uit het lijf blazende trompettist – voornamelijk wat een afsluitende headliner dient te doen: het aller-, allerlaatste restje energie vakkundig uit de weide wringen. Dat lukte het beste met ‘New Magic Wand’, waarna Tyler (31) het ontstane enthousiasme samenvatte met: ‘Hier zal ik op mijn 53ste nog altijd aan terugdenken.’
BOY HARSHER
Muziekodroom: 26 augustus
Jae Matthews en Augustus Muller vertelden onlangs in een interview dat ze elkaar hebben ontmoet aan de filmschool, maar dat hoorden we al aan de muziek die ze sinds 2014 met Boy Harsher maken. Hun kille, donkere maar melodieuze synthpop klinkt, zoals één Amerikaan schreef, ‘als een soundtrack waarbij je zelf moet raden welke film erbij hoort’. Kwamen onder meer voorbij, in de heel late uren op zaterdag 4 juni: die met de mysterieuze getaway-chauffeur in de neonverlichte straten van L.A., die fake documentaire over de Manchester-scene van de jaren 80, en die waarin alle politici aliens blijken te zijn
En:
PAVEMENT
Koninklijk Circus: 7 november
Onder meer The Linda Lindas, Weyes Blood, Beach House en Jeff Mills vielen in Barcelona in overwegend positieve zin op, maar zij passeren deze zomer niet in België. Pavement evenmin, maar zij komen in het najaar gelukkig wél naar Brussel. Op basis van hun 27 tracks tellende comebackconcert (het is van 2010 geleden dat ze nog getourd hebben) loont het om de dagen al af te tellen. De groep rond Stephen Malkmus – de favoriete indiegrootvaders van vele aanwezigen – sjokte twijfelend het podium op, alsof ze zelf nog moesten wennen aan het uitzicht over een volgepakte weide. Tijdens de eerste songs hadden ze nog wat moeite om het juiste ritme te vinden, maar daarna kregen ze er almaar meer schik in. En dat werkte aanstekelijk: vooral in de tweede concerthelft, toen de zenuwen weggespeeld waren, werd het een trip, op en naast het podium.
Persoonlijke hoogtepunten: ‘Stereo’, ‘Folk Jam’, ‘Range Life’, ‘Major Leagues’ en ‘Shady Lane’. Ook: ‘Cut Your Hair’, halverwege de set, en ‘Harness Your Hopes’, ooit een B-kantje maar de voorbije jaren uitgegroeid tot hun allerpopulairste song op de streamingplatforms.
Al deze acts zijn de komende maanden in België te zien. Eerst Einstürzende Neubauten op 18 juni in de AB, en Gorillaz op 19 juni op Werchter Boutique.
