Nordmann klinkt als niemand anders op ‘In Velvet’

Nordmann - vier jazzmannen met een rockaarding - behaalde in 2014 de zilveren plak in de Rock Rally. Uiteraard was het hun, net als alle andere kandidaten, verboden om een uur lang te jammen. Drummer Elias Devoldere, bassist Dries Geusens, gitarist Edmund Lauret en saxofonist Mattias De Craene vonden het een heel experiment om drie songs binnen het kwartier te laten finishen. Ze gingen er nog gebald van klinken ook.

Nordmanns eerste twee platen, 'Alarm!' en 'The Boiling Ground', zijn min of meer met de hele groep samen in één ruimte ingespeeld, en 'Cryptonym', de opener van het nieuwe 'In Velvet', heeft nog een beetje die 'allemaal samen'-vibe: de bas is hard en motorisch, een eerst ijle sax scheurt uiteindelijk alles doormidden, de eerste laagjes om 'wauw' tegen te zeggen zitten halfweg, als de drums hulp krijgen van rubberen trommels. 'Cryptonym' zou de perfecte intro zijn voor een plaat even rauw als hun ouwe bombtrack 'Save the Twos'.

Van die harde plaat komt niks. Met het lang aangehouden en tegelijk heel rusteloze 'Cascade(s)' begint een studioplaat vol elektronica die zo doorwrocht is dat de groep er een vijfde man moest bijhalen voor de concerten: Thijs Troch van Hypochristmutreefuzz. Je vraagt je in 'Cascade(s)' af of je rinkelbelletjes hoort dan wel een gitaar. Bassnaren klinken elastisch als snelbinders. Ook de filmische trip 'Submarine' is bedaard en intens tegelijk.

Een aantal dingen vallen op. 1) We zijn de hele tijd on melancholy hill gelogeerd. 2) Iedereen staat te leunen op de toog van café De Tijdloze, maar overal staan ook pijltjes voorwaarts. 3) Sommige instrumenten worden gedempt, andere worden fris en kraakhelder uitgekerfd: vermoedelijk kreeg de groep hier hulp van topproducer Jasper Maekelberg. 4) 'In Velvet' is een oefening in zich heel goed inhouden: songs die elk moment kunnen losbarsten, doen dat uiteindelijk nooit. Correctie: bijna nooit, want in 'April' zit Mattias De Craene met zijn sax in de kelder en toetert hij van daaruit als een krijsend blackmetalvogeltje.

'In Velvet' biedt het minst houvast in 'Jade' (dat de A-kant afsluit), wordt halfdansant ter hoogte van 'Boats / Marseille' en komt uit ambientland aangesloft in afsluiter 'Maine Cocoon', dat heel hard lijkt op de track 'Lady Dady' uit een recente solo-ep van Mattias De Craene: de gitaar neemt in deze nieuwe versie eigenlijk gewoon de melodie van de sax over.

Nordmann klinkt als niemand anders. Volstrekt geen idee wat op 'In Velvet' de accenten legt en het karakter tekent: de goed verstopte samples, de nieuwe delaytechnieken, de granulaire synth die klanken verbrokkelt en weer samenbrengt... Ik zit dus nog maar daar in mijn voorlopige Belpopplaat van het jaar.