Concert★★½☆☆
Nothing But Thieves brengt iets tewéég op Werchter, maar eerlijk: wij hebben niet in de smiezen wat of waarom
Deze jongen, opgegroeid op een dieet van blink-182, Sum 41 en kip met appelmoes, zul je nooit horen beweren dat rock en radiopop geen gezellige entente kunnen onderhouden, maar hey: daarmee wil ik Nothing But Thieves nog niet goedpraten.
Op Pinkpop stonden ze tussen Twenty One Pilots en Metallica op de affiche, op het Werchter-hoofdpodium lokten ze vier keer zoveel volk als Gang of Youths op hetzelfde uur. Nothing But Thieves brengt iets tewéég, maar eerlijk: ik heb niet in de smiezen wat of waarom. Is hun succes te wijten aan hun spierballenrollende, maar onder het oppervlak volstrekt onschadelijke MNM-rock? Aan de herinneringen die ze oproepen aan Muse vóór die gekke sf-opera’s begonnen te schrijven? Aan de mengeling van kwetsbare frontman – Conor Mason heeft een stuk tekst van Radiohead op zijn arm getatoeëerd – en knappe gitaristen? Ze speelden een uur, van ‘Futureproof’ tot ‘Impossible’ - voluit staat die titel voor ‘onmogelijk klef’, met een melodie die trouwens wel errug hard aan ‘My Beloved Monster’ van Eels deed denken. Stuk voor stuk bleken ‘t als stampers vermomde zeemzoeterige ballads te zijn, met gitaren in plaats van strijkers. Nothing But Thieves is een boyband met een versterker.
U deed er fraai uitgedost en belachelijk uitgeslapen uw zaak mee – ieder diertje zijn pleziertje – maar ik houd het voorlopig bij kip met appelmoes.
