Olivia Rodrigo in Vorst Nationaal: Als deze menigte straks de Wetstraat bestormt, dan is de permanente btw-verlaging op energie zo een feit

Was het een kudde door cowboys met Winchesters opgejaagde buffels? Een naar Mars opstijgende spaceshuttle? De jaarlijkse kroegentocht van de Beerschot-supportersvereniging? Nee, de explosie van kabaal die omstreeks kwart over negen losbarstte rond Vorst Nationaal en die een uur lang alle Brusselse huishoudens zorgelijk uit het raam deed turen om te zien of de Russen niet waren binnengevallen, was te wijten aan één griet en één griet only: de wonderlijke popsensatie Olivia Rodrigo (19), soeverein tijdens haar allereerste bezoek aan België.

Nee, de waanzin te Vorst valt moeilijk in woorden te vatten: het moet van Scala geleden zijn dat ik nog eens zo’n aanhoudend goddeloos gekrijs hoorde. Zelfs vóórdat Olivia Rodrigo met één teennagel op podium stond, terwijl de dj ‘As It Was’ van Harry Styles uitkoos, werd er meegezongen zoals Sir Paul McCartney dat met ‘Hey Jude’ nooit heeft meegemaakt. Hier was duidelijk Iets Gaande: een infantilisering van de rockmuziek voor de nukkige grijsaard, een revolutie voor de TikTok-generatie. Voor de neutrale bijstander: wilde, uitzinnige concertvreugde.

Ze méént het, Olivia Rodrigo. Leeftijdsgenoten uit haar regionen van de charts beroepen zich graag op truken van de foor: een perfect getunede backing track die voor vocale ondersteuning zorgt, of een stel muzikanten die anoniem op de achtergrond staan en van wie de gitaren de helft van de tijd niet eens ingeplugd zijn. Niets daarvan. Haar vijfkoppige band - vier grieten, één kerel: cool! - stond beheerst ode te brengen aan de poppunk van de jaren nul. Olivia zóng. Goed, denk ik, maar dat is moeilijk te zeggen: het kabaal van haar fans indachtig kon ze evengoed staan roepen naast een Boeing 747. ‘Ik schreef deze liedjes in mijn slaapkamer, toen ik me niet goed genoeg voelde voor de jongen met wie ik uitging,’ vatte ze haar inspiratie eenvoudigweg samen. ‘Platte liefdesliedjes,’ hoorde ik de Facebook-commentatoren al fulmineren. Maar wanneer heeft hartzeer de popmuziek ooit een strobreed in de weg gelegd?

Debuut ‘Sour’ mag nu niet, zoals Rolling Stone uitkraamde, de beste plaat van 2021 zijn, maar blijft wel zéér goed. Dat ‘Drivers License’, één van de grootste hits uit het Spotify-tijdperk, op een plompverloren derde plek op de setlist stond,spreekt boekdelen over het vertrouwen dat Olivia heeft in ‘r songschrijverij. Terecht: vergelijkingen met Taylor Swift of Lorde komen niet uit de lucht gevallen.

Live-uitschieters? De onweerstaanbaar punky opener ‘Brutal’, de ballad ‘Happier’, waarop ze haar woorden het mooist rond haar stem laat vallen, en ‘Traitor’, net als ‘Drivers License’ gespeeld op een glitterende vleugelpiano. ‘It took you two weeks / To go off and date her / Guess you didn't cheat / But you're still a traitor.’ Rodrigo is de stem van een generatie die geen tijd heeft voor metaforen: ze heeft lak aan stoethaspelige poëzie en vertelt gewoon létterlijk waar haar hart van bloedt.

Intussen kreeg de oude Avril Lavigne een kusje van de nieuwe: met een plezierige ‘Complicated’-cover katapulteerde Olivia duizenden meisjes naar het jaar 2002, lang voor zij allen geboren waren. Voor ‘Ready to Die’ van Republica - soms covert ze ook t.A.T.u., No Doubt of Veruca Salt - ging ze nog verderterug, naar het prehistorische 1996. Het begrip ‘meezinger’ werd - na woord voor woord júíste publieksrendities van ‘Favorite Crime’, ‘All I Want’ et les autres - overbodig. U hoeft heus niet élk sprietje gras te checken alvorens te besluiten dat ‘t groen is.

Naar het einde toe bereikte de extase een crescendo: kan je nog spreken van een dak dat eraf gaat als dat dak al drie keer de stratosfeer heeft bezocht? Tegen de tijd dat ‘Déjà Vu’ plaats ruimde voor ‘Good 4 U’ kolkte een withete massa - flauwgevallen meisjes overal - alsof de heiland opnieuw ter aarde was gekomen. Billie Eilish en Ed Sheeran hadden aan de andere kant van de zaal naakt op een pogostick kunnen springen, iedereen wilde maar één ding: méér Olivia.

Zagen we hier zonet een coup van Generatie Z om, Poetin de loef afstekend, de wereld over te nemen? Om de roze vlag van Olivia te planten bovenop de saaie, grijze rock van papa en mama? Ik vermoed: als deze menigte straks de Wetstraat bestormt, dan is de permanente btw-verlaging op energie zo een feit, is de wereldhonger opgelost, kijken we allemaal samen naar ‘High School Musical’ en braken eenhoorns puur geluk. Als het zo zit,dan zie ik in Olivia Rodrigo een goedhartige en wijze vorstin.

Volgende week is het de beurt aan Billie in het Sportpaleis: op decibels heeft ze nu al verloren.