Onze Man in 1973 over Pink Floyd: ‘Zal zelden voorkomen op de lijst van grote of belangrijke groepen’

Hiep hiep hoera! ‘The Dark Side of the Moon’ van Pink Floyd mag vandaag 50 kaarsjes uitblazen. Toen dit studioalbum lang geleden uitkwam, was Onze Man op 29 maart 1973 al druk in de weer om u erover in te lichten. Hierbij krijgt u van ons de volledig onaangeraakte recensie zoals die een halve eeuw geleden bij ons te lezen was. Bereid u maar voor op enkele ergernissen, want schrijfwijzen zoals effekten met een k of intergalaktiese ontbreken er niet aan.

‘Welke groep speelt nu al meer dan vijf jaar in dezelfde bezetting, maakt mede daardoor platen die - met uitzondering van twee brokken filmmuziek - altijd een enorm hoog peil bereiken en zal toch zelden voorkomen op de lijst van Grote of Belangrijke groepen? Voor het antwoord hoeft dit keer niet op een andere bladzijde te worden gekeken, want het is Pink Floyd.

Na de eerste, door Syd Barret beheerste, beginperiode met nummers als ‘Arnold Laing’ heeft de groep zich met ingang van ‘Set the controls for the heart of the sun’ bezig gehouden met een soort intergalaktiese muziek waarin moeiteloos met op de normale instrumenten voortgebrachte effekten werd gestoeid zonder dat het geheel pretentieus gaat klinken of buiten de noemer rock gaat vallen.

Uit dat verhaal zal de pientere lezer al hebben afgeleid dat er deze week een nieuwe elpee van de heren Gilmour, Wright, Mason en Waters tot ons is gekomen en dat klopt: gestoken in één van die prachtige hoezen die Hipgnosis al jaren voor deze formatie ontwerpt en luisterend naar de titel ‘The Dark Side of the Moon’. En dat is opnieuw een plaat geworden waarmee de Werkgroep gelukkige minuten heeft beleefd.

Mede omdat het hier weer eens één enkele elpee betreft slaat de balans van de muziek die de Floyd hier maakt door naar de kant van het minder gekompliseerde werk. Geen vijftien minuten lange muzikale uitstapjes in de ruimte dus, maar toch nog genoeg hallucinants om gelijk duidelijk te maken welke onimiteerbare groep hier aan ‘t werk is.

Die harteklop bijvoorbeeld waarmee het mediumtempo ‘Speak to me’ wordt ingezet op Richard Wrights toch wel intergalaktiese orgel en synthesiserspel op ‘Breathe’. Maar zoals gezegd, het grootste deel van de elpee is gevuld met nummers waarop het wat harder en rechtlijniger toegaat, vanzelfsprekend zonder dat de kwaliteit daaronder lijdt.

Want een nummer als ‘Money’ (fantastisch zoals die rinkelende kassa-inleiding overgaat in de biet) en ‘Us and them’ dat vreedzaam voortkabbelt als achtergrond voor een goede felle tekst en de uitsmijter ‘Eclipse’, dat zijn toch songs die het talent van Pink Floyd binnen het bereik zouden moeten brengen van een veel groter publiek dan tot nu toe het geval is.

Als toegift van de groep-die-alles-kan schreef Rick Wright zijn ‘The great gig in the sky’ als een scat vocal nummer voor de meisjes Doris Troy, Lesley Duncan e.a., terwijl hijzelf rustig voor de pianobacking zorgt. Een nummer dat op zichzelf al bijna de aankoop van de plaat waard zou zijn maar dat bij Pink Floyd gewoon een extraatje is op een al zo vol fraais gestopte lp.’