Onze Man zag hoe The Rolling Stones ook in Londen triomfeerden: ‘Mick kan mij krijgen’

Hoe medisch fenomeen Mick Jagger onlangs toch alsnog covid opliep zodat de Rolling Stones twee concerten van hun Europese toernee moesten annuleren is mij een raadsel, want in Madrid was alles backstage zo strict geregeld dat zelfs het virus zelf een mondkapje moest dragen en een negatieve test moest voorleggen. Ondertussen zijn de Stones weer drie weken ouder en op hun leeftijd zou je denken dat die wegen. Maar ook Londen was een triomf.

Omdat riskante vragen stellen aan louche figuren deel uitmaakt van mijn takenpakket als journalist, vroeg ik aan een scalper hoeveel een ticket bij hem kostte. Want in Londen bestaan ze zelfs in deze naadloos verzegelde digitale wereld waar tickets pas een uur vooraf op jouw en enkel op jouw gsm verschijnen nog, de gladde jongens uit de East End die uit alles een semi-illegaal profijtje willen wringen. 1000 tot 2500 euro voor een bij hen geritseld ticket. ‘Te veel,’ zei ik, en ik liep weg. Die doorverkoper heeft me doorheen Hyde Park een halve kilometer gevolgd, hij gaf niet af, net een vos die bloed had geroken.

Op dat moment, een klein uur voor de show, speelt Mick met de kleinkinderen of kijkt hij naar cricket. Keith leest backstage een boek - hij is een geschiedenisfreak en verslindt non-fictie. Ronnie speelt deejay voor zijn directe omgeving of schetst wat. En ik wed dat Mick en Keith vandaag ook wel terug dachten aan dat vorige, legendarische concert hier in Hyde Park, waar Mick een gedicht van Shelley voorlas voor Brian Jones, toen net verdronken in water, drugs en overmoed. O ironie: de Londense bookmakers wedden begin jaren zeventig 80 tegen 1 dat Keith Richards de volgende dode rock ‘n roller zou worden. Nu zijn die bookies zelf dood en Keith pist mentaal dagelijks op hun graf.

Ik sta vanavond aan de mixtafel. Naast me staat Rachel, de zus van Boris Johnson, een rock ‘n roll chick die twee uur lang in geile morsecode ‘Mick kan mij krijgen’ tapdanst. Het podium is zoals in Madrid, met één verschil: links lijkt een gigantische boom van minstens vier meter doorsnee dwars door het podium te groeien. Wellicht heet dit hier daarom de Giant Oak Stage. Goed bekeken: de 300 jaar oude boom doet de Stones groene blaadjes lijken.

Ik wil nog even inzoomen op het geval Jagger. Hij zegt monkelend: ‘Het zijn goede tijden voor jong talent: Elton John, Paul McCartney, Eagles en wij zijn op wereldtoernee. We hebben allemaal een beloftevolle toekomst voor ons.’ Tijdens ‘Honkytonk Woman’ sprint Mick - bijna 80 - de veertig meter van de loopbrug, terwijl hij foutloos verder zingt. Hij doet dansjes en sprongetjes die je associeert met professionele dansers van dertig, niet met een opa van tachtig. Hij slooft zich uit, geeft álles, zelfs als de anderen soleren om hem een adempauze te gunnen kan hij het niet laten om Ronnie of Chuck op te hitsen. Ik had nooit gedacht dat ik als volbloed heteroseksuele man ooit nog een tachtigjarige vent sexy zou vinden, maar dat is Mick wel degelijk.

Mick lijkt ook ogen op zijn rug te hebben, geeft zo ongemerkt mogelijk richtlijnen aan de band, houdt Keith in check, want diens cool ligt te vaak met nonchalance in bed. Keith maakte vanavond ook de fout om niet ‘Happy’ of ‘Hand of fate’ maar twee minder goeie (‘Connection’) en te lang uitgemolken (‘Slip away’) songs te brengen.

Micks bindteksen zijn vanavond ook leuk, en een stuk spontaner dan in andere landen, waar hij genereus maar ook wat stroef voorbereide beleefdheidsfrasen in de lokale taal serveert. Over de covidhymne ‘Ghosttown’ zegt hij: ‘We proberen ons vooral niét te herinneren wanneer we dit componeerden.’ Ronnie, die in zijn vrije tijd tekent, stelt hij voor als: ‘De David Hockney van Hyde Park.’ En ‘Paint it black’ wordt ingeleid met: ‘Deze week is het exáct zestig jaar geleden dat we hier om de hoek in The Marquee speelden. Alles was toen simpeler, en we verdienden ook iets minder.’

Zoals elke avond spelen de Stones zowat al hun grote hits en meezingers zoals,’You can’t always get what you want’. Maar vanavond spelen ze ook een prachtig ‘She’s a rainbow’ en een uitgelaten ‘Can you hear me knocking’. Ook regen staat vanavond op de setlist, maar letterlijk slechts enkele druppels, waarvan de eerste pas valt vlak na het slotakkoord van afsluiter ‘Satisfaction’, alsof ook de pretbederver regen denkt: oké, hier kan ik niet tegenop. Niet alleen de duivel maar blijkbaar ook de weergoden staan aan hun kant.

Keith heeft een trucje gevonden om geen akkoorden meer te missen: hij heeft zijn rechterhand in een bak met turnkrijt gestopt, zodat zijn vingers niet meer uitglijden op de bezweette, natte gitaarnek. Echt gek hoe die Stones sound werkt: soms slaat Keith slechts één akkoord aan op acht maten, en Ronnie vult de gaten. Ook ontroerend en aandoenlijk was de oprechte hug en parkbrede grijns die Mick en Keith elkaar helemaal aan het eind gaven: daar sprak triomf uit - ‘We did it!’ - maar ook broederliefde.

De Stones zijn extreem klantvriendelijk: hier is zelfs, rechts van het podium, een apart videoscherm van waarop een tolk in gebarentaal de teksten uitbeeldt voor slechthorenden. Naar de Rolling Stones komen kijken zonder ze te horen, hoe moet dát zijn?

Zo’n concert is ook een goeie reminder hoe goed die songs wel zijn, én Micks teksten: ‘She blew my nose and then she blew my mind’, probeer dat maar eens cool te doen klinken in het Nederlands.

Klink ik te euforisch, kritiekloos? Oké: ‘Miss you’ werd wat te lang gerokken, en ik heb daarin geen enkele behoefte aan een saxsolo, en nog minder aan een bassolo van Darryl, zeker niet als die showoff de funky groove verbreekt met masturbatiejazz.

Hoe goed zijn de stokoude Stones? ‘…You make a dead man come…’ Het scheelt niet veel. Dit is de ‘SIXTY’ toernee. Een ‘SEVENTY’ toernee zullen ze niet halen, en da’s tragisch voor al wie te laat werd geboren om hen nu nog te zien. The Rolling Stones. Who else?