‘Ook in 1965 was er al sprake van drugs en veelwijverij in de popmuziek’

Elke week fileert (mc) op inzichtelijke wijze de popgeschiedenis en de tijdgeest, zoals die beleefd werd in de kolommen van uw lijfblad. Deze week keert hij terug naar januari 1965.

Tieners, Toppers en Treffers: zo heetten in de jaren stillekens die wij de jaren 60 zijn gaan noemen de beroemde TTT-bladzijden. Toen stonden die nog in het hart van Humo, nu zijn zij volkomen terecht verbannen naar de laatste pagina’s, waar zij met hun linkse multikulgestook over drugs en veelwijverij op de juiste plaats staan. Ook in 1965 was er al sprake van drugs en veelwijverij in de popmuziek, zo blijkt. In januari brachten de erven Sam Cooke een nieuwe single uit van ‘de betreurde negro-zanger’, zoals onze popredacteur hem omschreef, ‘A Change Is Gonna Come’. Die change was er gekomen op 11 december 1964 en was catastrofaal, want de populaire crooner kwam in onduidelijke omstandigheden om het leven. Eén ding was zeker: hij was stikdood. Vijftienduizend fans wilden naar zijn uitvaart komen, van wie er slechts vijfduizend in de kerk raakten. Cooke stond op het punt intergalactisch door te breken en gedroeg zich daar ook naar: geld was geen probleem, de drank vloeide bij beken, en zijn omgang met de vrouwtjes was ook geen probleem, ondanks het feit dat hij getrouwd was. Toen Cooke met een zoveelste verovering in een motel strandde, liepen de zaken uit de hand en werd hij doodgeschoten. Die onenightstand werd zijn last stand. ‘Lady, you shot me,’ waren de verbaasde laatste woorden van de immer beleefde Sam. Twee maanden later was zijn weduwe getrouwd met Bobby Womack. Wie wil weten hoe straf Cooke was, beluistere zijn zelfs na vijftig jaar nog fantastisch klinkende liveplaat, opgenomen in de Harlem Square Club in 1963. Ze heet, o toepasselijkheid der toepasselijkheden, ‘One Night Stand’.

Door de Humo’s van toen bladerend waait een grote ouderwetsheid mij toe. Amusement voor tieners op radio en tv is met een vergrootglas te zoeken. De programma’s konden op een halve pagina samengevat worden in de tv-gids. Lichtpunt op zaterdag was ‘Schudden voor gebruik’, een radioprogramma van – hier gaan we alweer – de u bekende Guy Mortier, die in die tijd nog in Leuven studeerde. ‘Kolderteksten, slechts onderbroken door de popmuziek die Mortier zelf goed vindt,’ zo omschreef de recensent van ‘Mikro-Golf’, de Humorubriek over radio, het programma enigszins welwillend. Op televisie regeerden de Amerikaanse series: in de jaarlijkse Prijs van de Kijker, waarin in 1965 een kloeke 15.000 frank aan prijzen werd weggegeven, staan ‘Bonanza’, ‘The Flintstones’ en ‘Dick Powell’ op het erepodium. Het eerste Vlaamse programma staat op zes: ‘Kapitein Zeppos’, in de nek gezeten door ‘Echo’, het ‘Iedereen beroemd’ van zijn tijd. Onvergetelijk was de aflevering waarin vier arbeiders uit Aarschot op hun dooie gemak een kasseiweg aanlegden, in een poging het wereldrecord lanterfanten scherper te stellen. Op de muziek van Louis Neefs (met de frase ‘Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb’) werd de reportage wereldberoemd. Aarschot verhief de ploeg van ‘Echo’ later tot de Orde van de Kasseistampers en richtte in 2000 een monument op om de gebeurtenis te herdenken.

In de rubriek ‘Humo Sport’ vinden wij een interview met Wilfried Puis, de linksbuiten van Anderlecht en de beste van zijn tijd, béter dan Robbie Rensenbrink. Toen Arsenal in 1965 de tegenstander was in de Beker der Jaarbeurssteden, wonnen de Mauves de heenwedstrijd met 3-1. Voor de terugwedstrijd op Highbury plaste Puis tijdens de opwarming in de middencirkel. ‘Daar groeit nooit geen gras meer,’ zei hij, zij het in het West-Vlaams, waardoor niemand hem verstond. Anderlecht verloor met 3-0 en was uitgeschakeld. Puis stierf in 1981 aan kanker. Hij werd amper 38.