Op ‘At the BBC’ hoor je Amy Winehouse in sneltreinvaart haar natuurtalent ontwikkelen

Op deze box hoor je Amy Winehouse in sneltreinvaart haar natuurtalent ontwikkelen. ‘Stronger Than Me’ en ‘Take the Box’ zijn nog aarzelend, goed maar niet briljant gezongen – een grote zangeres met middelmatig materiaal. Dan volgen de gouden jaren met klassiekers die, wed ik, niet zullen verouderen en over een paar generaties zullen klinken zoals Billie Holiday nu in onze oren klinkt.

Uit het met de jaren aanzwellende applaus lees je af dat het publiek niet langer een debuterende zangeres maar een ster hoort, en nog later een frisson dat elk concert het laatste kan zijn. En dan, op weg naar het einde, zakt het peil weer wat, want Amy was fysiek minstens drie jaar aan het kwakkelen en ze was tegen die tijd iets te dol op oppervlakkige reggae en ska, een gevolg van zogenaamd detoxen in de Caraïben. Hoogtepunten? De naakte, akoestische versie van ‘Love Is a Losing Game’. Het duet met Paul Weller (hij adoreerde haar, en ‘Don’t Go to Strangers’ is een aandoenlijke keuze, aangezien de tekst zoveel zegt als ‘Als je ten einde raad bent, vraag dan hulp aan mij’). De versies van ‘I Heard Love Is Blind’, Tears Dry on Their Own’, ‘Valerie’ en ‘Me & Mr Jones’.

Vraag is of deze box essentieel is, want hij is grotendeels een heruitgave van de in 2012 uitgebrachte dvd-box met dezelfde titel en hetzelfde materiaal, maar nu zonder de documentaire. Het getuigt wel van respect voor Amy dat alle postume releases met grote zorg zijn uitgegeven, dat kun je niet van alle poen pakkende platenfirma’s zeggen.