CD★★★☆☆
Op ‘Dance Fever’ van Florence + the Machine is de introspectieve rust ver weg
Corona heeft ons allemáál wat gekker in de kop gemaakt. Zo ook Florence Welch, die naar verluidt een maandenlange obsessie heeft gehad met alles wat ze over choreomanie of sint-jansziekte kon vinden, één van de bizarste fenomenen van het afgelopen millennium. Tussen de 11de en de 17de eeuw begonnen mensen, van Aken tot Molenbeek, plots frenetiek te dansen tot ze erbij neervielen, en zelfs stierven aan een hartaanval. En nu is het de rode draad van ‘Dance Fever’: middeleeuwse knaldrang! ‘My Love’ begint als ‘a sad little poem’ over lockdowns en zwelt aan tot barokke pop. ‘Dream Girl Evil’ is een mooie meeloeier, ‘Girl Against God’ een goede titel. Voor haar vijfde had Florre twee luitenanten: Dave Bayley en Jack Antonoff. Zij lieten soms een smeer Springsteen op de band achter, voorts enkele EDM-echo’s, maar tegelijk klinkt het te allen tijde als de Florence + the Machine die we kennen van haar eerste drie platen. De introspectieve rust van ‘High As Hope’ (2018) is dus ver weg. Polonaise!
