Op een schaal van vijf sterren voor Bazart verdiende Metallica op Rock Werchter er achttien

Een auto die onvermijdelijk richting muur gaat, een trein die van de rails dendert, een komeet die afstevent op aarde: op dát punt van impact speelde vanavond de headlinerset van Metallica zich af - een hogedrukreiniger voor korstjes op je verstarde ziel.

Geen Greta Van Fleet én twintig minuten extra Metallica, zo werd op voorhand aangekondigd. Ik dacht: rustig, meneer de Kerstman, Sinterklaas is net door de schouw gepasseerd. Vond ook Metallica zelf, die van de weeromstuit dan maar twintig minuten later aan hun set begonnen, teneinde het universum — na die vijf Humo-sterren voor Bazart — niet té veel uit balans te brengen. Bovendien: de zonsondergang was nog niet helemaal klaar, en Metallica kickbokst alleen tegen het donker.

Ten tonele verscheen - na traditiegetrouw AC/DC en Ennio Morricone - een bezield en vooral geolied Metallica. James Hetfield is een eenmansband, die bij een coronageval desnoods nog bas, drum, klavecimbel én didgeridoo op zich had kunnen nemen. Robert Trujillo torst nog steeds de coolste vlechtjes sinds Pippi Langkous, en Kirk Hammett - geen onaardige gitarist, heeft iemand dat ooit al opgemerkt? - verfde zijn nagels al decennia vóór Harry Styles zwart. Lars Ulrich dan? Ontegensprekelijk de drummer van Metallica. Krijg daar maar eens een speld tussen.

‘Whiplash’ was een opener die in z’n titel niks overdreef. Alsof de atoombom op Hiroshima ‘Plof!’ had geheten. ‘Enter Sandman’ was vroeger dé afsluiter van een Metallica-set. Nu niet: alsof een sterrenchef zijn peperdure Kobe-steak opeens zou serveren als voorgerechtje. Tijdens ‘Nothing Else Matters’ - op Pinkpop speelden ze ‘t droogweg niet - zag je verschillende ‘De Afrekening’-fans terug naar hun tent hollen om van onderbroek te wisselen. ‘For Whom the Bell Tolls’? Zó straf dat Ernest Hemingway er na de show snel-snel een niet onaardig boek over heeft geschreven.

Dé grote levensvreugde spatte vanavond niet af van Metallica, maar wel van de showbeesten, de zakenmannen. ‘We are Metallica and so are you,’ beloofde Hetfield, al heb ik ‘m niemand horen vragen of hij niet een parkingticketje hoefde te valideren. Dát niet. Maar ‘Ride the Lightning’ ging wel via ‘No Leaf Clover’ (van het gewraakte ‘S&M’) naar ‘Master of Puppets’: het allerbeste nummer, de gedoodverfde afsluiter, de song die enige zakelijkheid automatisch vergeeft.

Daarvoor óók al ‘Sad But True’, ‘Ride the Lightning’, ‘Seek & Destroy’, ‘Damage Inc.’... Verrassing van de avond: het obscure B-kantje ‘One’ - al van gehoord, ja? Terwijl vuurpilaren de hoogte in schoten, en vuurwerk het gewelf schilderde, overschouwden Hetfield en co in België een job well done. Niet hun beste keer, maar toch. Die van Metallica waren weer ‘ns de Vier Ruiters Van De Apocalyps, of toch op z’n minst de Vier Ruiters Van Woonzorgcentrum Het Madeliefje. Zij beschermden ons.

Op een schaal van vijf sterren voor Bazart waren dit er een stuk of achttien voor Metallica. Nothing else matters.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: