CD★★★☆☆
Op haar debuut is Wanthanee soms een furie, maar ze kan ook vrij laag vliegen.
Wanthanee Wadngam hoor je van ver aankomen: dat ligt aan haar altijd kamervullende pop en aan haar stembereik: Wanthanee is soms een furie zoals Florence Welch, maar ze kan ook vrij laag vliegen. Als opener ‘Taipei’ sierlijk openklapt na een vaak herhaald ‘I’m not what you think’, zijn we in Azië. Persknipsels hebben het over ‘de nachtegaal van De Panne’ en ‘de London Grammar van de Lowlands’, maar het wat bombastische einde van ‘Concrete’ – met ‘We are lonely / And we’re just beginning’ – doet me denken aan ‘Youth’ van Daughter. In ‘Lightshow’ miezert het op kerstdag en staan alleen platen van Enya naast de stereotoren. Het knappe ‘Twenty-Three’ is louter stem, akoestische gitaar én een paar korte stiltes. ‘Soon’ heeft de mooiste zucht en het best gemikte strijkje.
