cd★★★½☆
Op het prachtige ‘Blue Banisters’ doet Lana Del Rey een opvallende bekentenis
De heropgeviste songs op ‘Blue Banisters’ vát ik gewoon niet: het schreeuwduet ‘Dealer’ met Miles Kane, de Guns N’ Roses-achtige akoestische gitaarballad ‘Nectar of the Gods’, het Jazz Age-sfeertje aan het eind van ‘If You Lie Down with Me’. Ik doe er ook een halve ster af voor dat onnozele Morricone-interludium. Maar zowat alles wat echt nieuw is op deze plaat – twee derde ervan – is prrrachtig.
In ‘Text Book’ én in de titeltrack verwoordt Del Rey haar inzichten en voornemens, om ze daarna vakkundig te negeren. In ‘Violets for Roses’ is iedereen blij, gaan na de lockdown de maskers af op straat, maar staat iemand haar geluk in de weg. ‘Black Bathing Suit’ gaat over het enige kledingstuk dat haar nog past na de coronakilo’s: ze dankt de sensatiepers en telt haar geld met ‘your interest made stacks’.
Twee zinnen uit ‘Beautiful’ vatten ‘Blue Banisters’ uitstekend samen, nadat ze Pablo Picasso bedankt heeft voor zijn blauwe periode: ‘Let me show you how sadness can turn into happiness / I can turn blue into something’.
Dé bekentenis zit in ‘Wildflower Wildfire’: ‘My father never stepped in / When his wife would rage at me’. Ja, er staat ‘zijn vrouw’ en niet ‘mijn moeder’. Del Reys moeder wordt van hier af dus een groot donkerblauw vlak, één waar ooit iets van gemaakt moet worden. Maar Lana Del Rey en de Tijd, samen kunnen ze dat.
