‘Op ‘Invincible’ van Michael Jackson staat maar één écht memorabel moment’

20 jaar geleden kwam ‘Invincible’ van Michael Jackson uit. Lees hier wat (mc) er toen van vond:

(Verschenen op 30 oktober 2001)

Out comes da freak: dat Jacksons cd de dag voor Halloween uitkwam is niet alleen een perfide marketingtruc, maar ook een logische zet: Jackson ziet er tegenwoordig uit als een door dokter Frankenstein uit halfverteerde etensresten geassembleerde mutant. ’ t Is mij een raadsel waarom iemand die zo rijk is als de zee diep zich niet dezelfde plastische chirurg als Eva Vermeire kan permitteren.

Jacksons carrière begon in 1934, toen hij - de pampers nauwkeurig volgescheten - zich aan fröbelsoul waagde, samen met zijn kékke broertjes, de een al talentlozer dan de andere.

Intergalactisch werd zijn platenverkoop in 1982: dat had te maken met uitstekende floorfillers à la ‘Beat it’ en ‘Billy Jean’, maar misschien nog meer met de programmatie van het toen prille MTV, dat Jackson voor die tijd revolutionaire video’s blééf uitzenden. Nu kijkt iedereen geboeid naar de nieuwe video’s om te zien hoeveel van zijn neus er nog aanstaat, maar toen had het iets vernieuwends: mensen die zich de mensonterende dansjes van Penny De Jaeger in Avro’s Toppop anno 1970 nog herinneren, weten wat ik bedoel.

Drie triljard verkochte cd’s later moet ‘Invincible’ de sappelende kwartaalcijfers van moederbedrijf Sony oppoetsen. In de serieuze pers wordt wat schamel gedaan over het feit dat de opnamen 30 miljoen dollar gekost hebben, maar daar draai je tegenwoordig nog niet eens een degelijk filmpje voor en één Exocest-raket op Kandahar kost meer, dus kan dat gezeur even stoppen ja?

Tot zover het goede nieuws.

Het slechte nieuws is dat op deze cd maar een écht memorabel moment staat: de intro van ‘You Rock My World’, waarop brother Chris Tucker een hilarische cameo neerzet.

Voor de rest is dit jammer genoeg door talloze synthetica gewrongen swingbeat, afgewisseld met megalomaan overgeproducete ballads. De deelnemerslijst aan ‘Invincible’ leest anders wel als een who’s who from da hood: R. Kelly, Babyface, Teddy Riley, Brandy en een over de grenzen van de dood heen gesampelde Notorious B.I.G. werken zich uit de gespannen bilnaad om hier iets van te maken. Soms lukt het ook: ‘Privacy’ is een gemene pomper, en ook ‘Unbreakable’ is redelijk onweerstaanbaar: sinister sfeertje, motherfucker van een refrein en zo dansbaar als wat. Alleen die falsetto is er te veel aan. Die laat hij gelukkig in zijn binnenzak tijdens ‘Heartbreaker’, een openliggende zenuw van een song, met alle 48 kanalen volgepropt met effectjes en spoofs.

Je zou van een artiest als Jackson verwachten dat hij zich bevrijd van alle commerciële zorgen Madonna-gewijs op de vernieuwing zou smijten, maar nee hoor: een geluidsderwisj als Timbaland vind je hier niet, alleen in Armani-pakken gestoken traditionalisten. En de ontelbare bedankjes op de hoes kunnen de indruk niet wegnemen dat Michael een heel eenzame jongen is, die tegen beter weten in zijn ding staat te doen. Niet iemands kind: niemands kind dus. Tot zover de amateur-psycholoog in mij, die overigens niet te beroerd is om in de titeltrack alweer een goeie song te ontdekken, al moet je er wel voor doorheen tachtig lagen siliconen.

Ook driekwart van de ballades begint uitstekend, maar in ‘Cry’ komt er halverwege een hemeltergend klotekoor de sfeer finaal bederven, en aan ‘The Lost Children’, heb ik haast een liesbreuk van het lachen overgehouden. Als je dan een convenabele song als ‘Whatever Happens’, met de machtige Carlos Santana in een bescheiden hoofdrol tegenkomt, is het wel even schrikken. En afsluiter ‘Threatened’ is ook fijn gerief, ‘Thriller’ anno 2001, maar onheilspellender.

Samengevat: méér van dat, gvd. En minder van dat andere natuurlijk.