CD★★★☆☆
Op ‘Masquerade’ van Wicona is er en lichtvoetigheid te bespeuren die er vroeger niet was
Harald Vanherf draagt nog steeds met trots, maar alleen als je het hem vraagt, de medaille van de Rock Rally van 1996 om zijn nek, alwaar hij met zijn Hoodoo Club in de finale raakte.
25 jaar later maakt hij heel andere muziek met Wicona, en is er een lichtvoetigheid te bespeuren die er vroeger niet was. De hele plaat huppelt: men zou geloven dat de jaren 80 terug zijn. Een vrouwenkoor, lopende baslijntjes, het zoemen der synths, een sax die van jetje geeft: witte funk in maatpak waarbij ik meer dan eens aan Blue Blot moest denken, maar dan zonder de diepe brom van Luke Walter Jr. Of aan ABC, zonder de zenuwpezerij van Martin Fry. Een soort van New Romantics: in de achtergrond hoort men het tikken van stiletto’s en ijsblokjes in gin-tonics op een zomers terras.
