concert★★★★☆
Op Rock Werchter beroerde de subbas van STIKSTOF menige maag, darmen en schaamstreek
‘Fok uw rolmodel, uw moeder neuk ik morgen wel!’ Duizenden opgehitste festivalgangers die meebrullen dat ze the dirty met onze mammie willen doen? Nou! Nodeloos te zeggen dat STIKSTOF impact had op Werchter.
Volg al het festivalnieuws op onze Rock Werchter liveblog
U wilde dus punk op uw festival? Die vond u niet noodzakelijk alleen bij het kransje skatepunkers of überhippe hardcorebands op de affiche. De moddervette subbas waarmee STIKSTOF aan het begin van de show menige maag, darmen en schaamstreek beroerde, was harder dan de heftigste blastbeats. ‘FAMILIE BOVEN ALLES!!!’, bulderde het bataljon hondstrouwe soldaten in de tent mee. Niemand zo hardcore als Gorik en de zijnen.
De Brusselaars aarzelden evenmin om al vroeg in de set met het mijmerende ‘Spiegel’ op de proppen te komen, een track over mentaal verval. ‘Deze shit komt uit ons hart’, aldus Zwangere Guy, ‘deze shit is waartegen we vechten: onze demonen, onze duivels’. Guy, ‘Drie maanden en 26 dagen sober’, heeft van goudeerlijke ontboezemingen tijdens concerten zijn handelsmerk gemaakt. In The Barn surften hij en zijn compadre Jazz vaardig over de sinistere beats, verbeten en lichtjes hondsdol. Tony Montana na een needlespiking.
‘Gele Blokken’ rapte iedereen van voor naar achter mee, tot buiten de tent. Mogen wij van een cultklassieker spreken? Jawohl! ‘Rock Werchter zijn jullie chaud?!’ Zwangere vroeg het wellicht oor de vorm want de spionkop met duizend monden brulde ‘jhoooaaaa!’ en braakte vervolgens moderne stadspoëzie zoals ‘Gijse vieze vuile fokking hoerezoon!’ Guido Gezelle, steek ‘m waar de zon nooit schijnt.
In ‘Familie Boven Alles’ gromde Guy rauw als een raggarapper. ‘Grondleggers’, doorspekt met de ruwe scratches van DJ Vega, voelde aan als een gemeenschappelijke intentieverklaring. ‘Voor de wijk voor de buurt!’ Want de wijk is van iedereen. Mi barrio es tu barrio. Ook al was de barrio in dit geval een lapje graasland.
Yup, The Barn was heel even Sainte-Cathérine. Stuiteren over kinderkopjes. Schuimbekken als een fontein. ‘Zijn jullie klaar om de tent te slopen, motherfuckers?’, polste Zwangere terloops. Kennelijk. Twee moshpits tot voorbij de PA waren hoe dan ook het type vijvertjes waarin je je mammie niet wil zien verzuipen. Zonen, dochters, neefjes en nichtjes kolkten vrolijk door elkaar richting frontstage om er aan te spoelen in gelukzaligheid. Als je je dan toch op een festival een hersenschudding wil moshen, dan het liefst op beats uit BXL.
Ach, ‘t Zijn misschien grizzly’s, die van STIKSTOF, zij het met een karamellenhartje. Zo bleek toen Jazz even zijn peuterdochtertje op de arm nam en een vertederde Guy haar de microfoon gaf. Niet dat dat het kannibalisme in de tent temperde. ‘Ambras’ mocht nog 1 keer met orkaankracht over de plankenvloer denderen, terwijl de rappers het publiek tot ver achterin de tent uit elkaar dreven om de lekkerste moshpits van het weekend te creëren. Ja, dat was kicken, hé kids?
STIKSTOF hield zich niet in op Werchter. U ook niet. Verrassend kunnen we zijn show intussen nog bezwaarlijk noemen maar de doorsnee B-52 hoor je nu ook eenmaal al van ver aankomen. Benieuwd hoe Brussel’s finest zich na dit succesvolle hoofdstuk zullen heruitvinden. Maar komt ongetwijfeld goed. ‘All I have in this world are my balls and my word’, zei Tony Montana al, ‘and I don’t break ‘em for no one!’
