concert★★★☆☆
Op Rock Werchter klonk het boeltje van Lous and The Yakuza nog soms te loom
Niet alleen STIKSTOF stond vandaag als gek Brussel te ‘representen’, ook Lous and The Yakuza hevelde een morzeltje hoofdstad naar Werchter over. Bij haar was het resultaat wisselvallig.
Volg al het festivalnieuws op onze Rock Werchter liveblog
Zeker, ‘t was cool hoe Lous haar stem liet hikken en stuiteren in ‘Tout Est Gore’. De kosmopolitische Brusselse dompelde haar zang bovendien in AutoTune - hey, wie doet dat tegenwoordig níet in de r&b? - waardoor er soms iets robotisch en klinisch over haar hing.
Minder geslaagd was het idee om de futuristische beats van haar fantastische singles te vervangen door een driekoppige liveband. Het liefst wil je immers geloven dat Lous écht een androïde is, één geworden met haar elektronica. Niet de zoveelste popzangeres met een generische stadionband in de rug.
Haar bindteksten deden even knullig aan. Ze was Belgische, zei ze in het Engels. ‘I sing in French. I’m from Congo and Rwanda too’. En dat ze als kind al droomde van een plekje op de Werchteraffiche. Echt?
De hits? Die werden verbouwd. ‘Bon Acteur’ tot tavernefusion. ‘Kisé’ tot diepgonzende bass music terwijl ze kwiek met de heupen schudde. ‘Solo’ tot een pianoballad. In ‘Messes Bases’ turnde ze een plagerig speelplaatsdeuntje om tot ultracatchy hitparadepop. ‘Dans La Hess’ kwam uit de school van Brandy en had een funky flangerbasje in de onderbuik.
Het publiek schommelde beleefd mee of joelde enthousiast toen Lous zei dat we binnenkort haar nieuwe plaat mogen verwachten. Daaruit kwam ‘Quatre Heures Du Matin’, een song over vrouwenrechten die ze opdroeg aan de vrouwen in de VS die lijden onder de beslissing van de opperrechters aangaande abortus.
Laten we wel wezen: op compositorisch vlak is er soms nog wat werk aan de songs van Lous. In Werchter klonk het boeltje soms te loom, gebeurde er te weinig binnen de liedjes of misten sommige melodieën spankracht. Het Gorillaz-achtige ‘Monsters’ trof dan weer wél doel, evenals ‘Amigo’ - wat een song! - dat het feestje eindelijk op gang trok. ‘Dilemme’ bleek de meezinger van de show.
Lous toonde zich waanzinnig getalenteerd, ja, en een spectaculaire verschijning, maar live ontbeert ze vooralsnog het gevaar en de mystiek die ze op plaat en in haar video’s uitstraalt. Misschien toch eens te rade gaan bij maestro Stromae?
