CD★★½☆☆
Op ‘The Forgotten Edge’ van Molly Lewis staat een wonderlijke keur aan sfeervolle fluiterij
Fons Beckx! Uit Merksplas! De fluitende visboer! Telkens als ik Molly Lewis hoor, moet ik aan Fons denken, die zelfs de Brabançonne op een haring kon fluiten en dat op menige Pop Poll-avond kwam doen. Waar is de tijd.
Fons is al lang wijlen en Molly Lewis komt niet uit Merksplas, wel uit Australië, maar ze kan er qua fluiten ook iets van. Ten bewijze daarvan haar eerste ep, waarop een wonderlijke keur aan sfeervolle fluiterij staat. Men waant zich in een bedompt achterzaaltje waar in korrelige kleuren een softpornofilm wordt afgespeeld, iets wat menigeen in de zaal ook met zichzelf doet, als het verbruik van de gratis ter beschikking gestelde Kleenex een aanwijzing is. Molly zweeft en haar muziek ook: Ennio Morricone zou trots op haar geweest zijn. Ideaal voor in de jacuzzi, met een fluit champagne en een geliefde met gevoel voor humor.
