CD★★★☆☆
Op ‘The Line Is a Curve’ van Kae Tempest bespeuren we niets van de klasse van ‘Europe is Lost’
De eerste twee platen van de Britse Kae Tempest lieten zich beluisteren als romans op een beat, met personages zoals Becky de sekswerker en Gemma de drugsverslaafde, die in en uit elkaars leven stapten. Kae, sinds 2020 non-binair, houdt het op vierde plaat ‘The Line Is a Curve’ opvallend cryptisch en bij momenten zelfs vaag. De poëet zet de luisteraar nog meer op een afstand, door voor het eerst features te gebruiken. Grian Chatten van Fontaines D.C. leest een gedicht in niemendalletje ‘I Saw Light’, Lianne La Havas fluistert een zalvend refrein in ‘No Prizes’, Kevin Abstract van hiphopcollectief Brockhampton bouwt een feest in ‘More Pressure’. Rick Rubin, de producer van de uitstekende vorige plaat, dient hier louter als adviseur. Dan Carey keert terug als geluidsarchitect: hij levert een dozijn diverse instrumentals, van pompende techno (‘Move’) over Pink Floyd-achtige synthbedjes (‘These Are the Days’) tot een akoestische ballade (‘Grace’). Ik bespeur niets van de klasse van carrièrehoogtepunt ‘Europe Is Lost’, of het moet ‘Salt Coast’ zijn, waarin Kae boven dreunende synthesizers het Verenigd Koninkrijk fileert: ‘There you are/Hedonistic, self-destructive, insecure/Trying to get away from the mistakes you’ve made before.’
