‘Op tour begon ik weer te drinken, dus schreef ik me in aan de unief’

Wie Julien Baker (25) zegt, zegt Phoebe Bridgers: de singer-songwriters zijn hartsvriendinnen, zingen op elkaars nummers, en vormen samen met Lucy Dacus het supergroepje Boygenius. Op haar ontroerende folkrockplaat ‘Little Oblivions’ (★★★½) legt ze alweer haar breekbare zieltje bloot. ‘Ik heb het talent om alles treurig te maken.’

JULIEN BAKER «Hallo, vreemde! Vanwaar bel je?»

HUMO Gent.

BAKER «Ik had onlangs een examenvraag over jouw stad! De Amerikanen en Britten tekenden er ooit een vredesverdrag – in 1814, als ik mij niet vergis. Niet dat ik nu weet waar Gent ligt. Ik ken talloze weetjes, maar die zijn meestal ronduit nutteloos.»

HUMO Ben je ook een vat vol muziektrivia?

BAKER «Albumtitels, jaartallen en lyrics: ja. Maar ik weet nooit hoe artiesten eruitzien, tenzij ze op de hoes staan. Ik sprak eens lang met Bon Iver zonder het door te hebben (lacht).»

HUMO In 2019 onderbrak je een wereldtournee om terug naar school te gaan. Drastisch.

BAKER «Ik was een 20-jarige studente toen ik met mijn debuutplaat ‘Sprained Ankle’ de wereld mocht rondtrekken. Vier jaar lang zat ik ofwel op een tourbus, ofwel in een studio. Onderweg brak ik de belofte aan mezelf om nooit meer te drinken – ik had nochtans hard geknokt om van mijn alcoholverslaving af te raken. Ik moest weer voor mezelf beginnen te zorgen en schreef me terug in aan de universiteit.

»Het klinkt niet cool, maar ik hou van school. Ik genoot als jonge tiener al van zware lectuur, filosofische traktaten en droge geschiedenislessen. Mijn klasgenoten lazen ‘Harry Potter’, ik het werk van de Amerikaanse essayist David Sedaris, die donkerkomisch over zijn leven schrijft.»

HUMO ‘I’m so good at hurting myself,’ zong je op ‘Sprained Ankle’. Waar komt dat zelfdestructieve vandaan?

BAKER «Ik ben opgegroeid in een streng katholieke omgeving – elke tekortkoming leidt er naar de hel – én ik ben lesbisch. Ik heb er een eeuwig schuldgevoel aan overgehouden, en in mijn songs biecht ik al mijn zonden op.»

HUMO Op je vorige plaat stond ‘Shadowboxing’, en één van de nieuwe liedjes heet ‘Ringside’: ‘Beat myself till I’m bloody, and I’ll give you a ringside seat.’ Wat vind je zo krachtig aan boksmetaforen?

BAKER «Jij bent de eerste die me erop wijst. ‘Shadowboxing’ gaat over worstelen met jezelf, en in ‘Ringside’ probeer ik het feit dat er een publiek bestaat voor mijn zelfdestructieve gedrag een plaats te geven. Ik schaam me er soms voor dat mensen me vooral kennen door mijn problemen.»

HUMO Phoebe Bridgers vertelde in Humo over een weerkerende nachtmerrie waarin zij jou is en jouw songs moet spelen voor jouw fans.

BAKER (giert het uit) «Geweldig dat het een nachtmerrie is om míj te zijn! Zo somber en donker, typisch Phoebe! Ik was eerst fan, dan pas haar vriend. Ik heb haar ontmoet na één van haar optredens.»

HUMO Vind je het fair als ik jullie muziek triest noem?

BAKER (grinnikt) «Ja, dat klopt wel. Ik heb het aangeboren talent om alles treurig te maken.»

HUMO Wie of wat maakt jou gelukkig?

BAKER «Beans, mijn hondje uit het asiel. Ik dacht altijd: als ik míjn leven al niet op orde krijg, hoe kan ik dan voor een ander wezentje zorgen? Maar Beans houdt me bij mijn verstand. Dat hondje begrijpt niet wat een depressie is, het wil alleen gevoed en geaaid worden.»

HUMO Met ‘Little Oblivions’ ga je van akoestische liedjes naar The National-achtige folkrock. Dit is je eerste soloplaat met drums.

BAKER «Mijn debuut was zo spaarzaam aangekleed omdat ik de instrumenten of middelen niet had om groter te klinken. Die kleine liedjes lagen me, dus deed ik het over op mijn tweede plaat. Nu wilde ik me geen grenzen opleggen: als ik een synthesizer of drummachine wilde, mocht dat.»

HUMO ‘We zijn nu een postrockband,’ schreef je op Twitter. Albumopener ‘Hardline’ heeft inderdaad iets van Explosions in the Sky.

BAKER «Dat is een cadeautje aan mezelf: een song waarop ik kan headbangen. De andere klonken eerst ook zo groots, maar ik heb ze verfijnd. Niet elk nummer hoeft naar de sterren te reiken.»

HUMO In de credits staat jouw naam bij zang, gitaar, bas, drum en percussie. Ben je een controlefreak?

BAKER (lacht) «Ja. Ik kan nochtans nauwelijks met een drumstel overweg, maar ik wilde geen studiomuzikant inhuren. Ik vind het plezant dat de songs een beetje krakkemikkig aanvoelen: dat past bij me.»

‘Little Oblivions’ van Julien Baker is uit bij Matador Records.