CD★★★★☆
Op ‘Warm Chris’ lijkt Aldous Harding in de huid van meer personages te kruipen dan er songs zijn
Geen muzikante, geen zangeres, maar een song actor. Zo noemt Aldous Harding zichzelf. Wie haar ooit tijdens een concert compleet in haar songs zag opgaan, weet wat ze bedoelt. Op haar vierde plaat lijkt de Nieuw-Zeelandse in de huid van meer personages te kruipen dan er songs zijn. Ze geeft ze elk een eigen stemgeluid – kinderlijk, uitgeblust, gewoon weird – en legt ze intrigerende, licht verontrustende quotes in de mond. Muzikaal gaan Harding en producer John Parish resoluut voor rijkgeschakeerde (art)pop. De akoestische titelsong barst van de opgekropte spanning, toptrack ‘Fever’ verrast met een oude funkgroove, ‘Ennui’ is elegante kamerpop-light en ‘Lawn’ kreeg een zwierige Stereolab-polsslag mee. Ooit komt er een tijd waarin awkwardness, intensiteit en stilistisch popvernuft uitgelezen troeven zullen zijn om hitlijsten mee te bestormen. Tot dan: koesteren, dit plaatje.
