cd★★★☆☆
Paramore klinkt op ‘This Is Why’ ineens als een soort Bloc Party voor vegans
De eerste woorden van de eerste song van de eerste Paramore-plaat in zesjaar: ‘If you have an opinion / Maybe you should shove it / Might be best to keep it / To yourself’. Vrij vertaald: ‘Steek die mening in uw hol.’ In dat geval: Mien, waar is het glijmiddel?
‘This Is Why’ is de comeback van een band die tijdens zijn afwezigheid een almaar groter fenomeen werd in de pop-, emo- en pretpunkerij. Er wordt behoorlijk veelbelovend begonnen: de openings- en titeltrack is recht in de radijzen, zo springerig als vroege Franz Ferdinand en snediger dan de gemiddelde Green Day.
‘Paramour’ is Amerikaansch voor ‘maîtresse’, ‘Paramore’ gewoon een slechte woordspeling. The Hayley Williams Experience was een betere naam geweest voor een band die vooral als vehikel dient voor zijn frontvrouw, een charismatische valse rosse die in 1988 in Mississippi geboren werd en 14 jaar later al haar eerste platencontract kreeg.
In hun eerste jaren was Paramore uitgesproken tegen alles wat God verbiedt en werden de gitaren gesponsord door Disney Channel. Bekendste zin uit een review uit die tijd: ‘Voor een band die hard wil overkomen, zijn ze meer Partridge Family dan Pantera.’ (Vrij vertaald: ‘Meer Vanessa Chinitor dan Channel Zero.’)
En toch sloegen ze aan: Billie Eilish, Miley Cyrus, Grimes, Willow Smith, Soccer Mommy, Lady Gaga, Taylor Swift en Lil Uzi Vert groeiden op met Paramore en outten zich als diehard fans. Zo wordt de generatiekloof natuurlijk wel alleen maar groter, in acht genomen dat hun ‘Misery Business’ op Spotify meer luisterbeurten heeft dan alles van Sex Pistols en MC5 samen.
De laatste jaren waren louterend. Enkele Paramoreleden trokken de deur achter zich dicht (en lieten een afscheidsdrol achter op Williams’ drempel). Voor de frontvrouw waren achtereenvolgens een depressie, een echtscheiding en twee soloplaten (goeie, geen fantastische) weggelegd.
‘It was a break, not a break-up,’ zeggen ze nu. Het heeft hoe dan ook voor een frisse wind gezorgd: Paramore klinkt van ‘The News’ tot ‘Thick Skull’ ineens als een soort Bloc Party voor vegans. Dat is... beter dan het lijkt. Een Britse recensent schrijft: ‘‘This Is Why’ staat vol millennialmalaise, tienerverdriet voor de ‘Masked Singer’-generatie.’ Iemand moet het doen. De woorden ‘C’est comme ça’ klinken in de gelijknamige song (een curieus buitenbeentje) als ‘circumcised’. ‘Big Man Little Dignity’ is een vrolijk maar flauw niemendalletje, ‘You First’ is een flauwe maar niet uit het hoofd te krijgen gitaarsong.
‘This Is Why’ klinkt cleaner dan ‘All We Know Is Falling’ (2005) en minder plat dan ‘Paramore’ (2013). Het geheel wordt door de band zelf aanbevolen voor iedereen met ‘diepgewortelde wraakgevoelens’, ‘agorafobie’ en ‘een interesse voor ‘American Psycho’’. Speciaal!
Samengevat: draai deze plaat niet na Tool of Meltheads, maar tussen Yungblud en Muse past hij perfect.
Samengevatter: Paramore is terug en zou zomaar eens headliner op Pukkelpop kunnen worden.
