concert★★★1/2☆
Parcels deed mensen op Rock Werchter sjamanistisch dansen alsof ze na een verlaming plots terug op hun benen konden staan
Met vijf op een rij maakten de leden van Parcels een synchrone buiging nog vóór er een noot in het luchtruim werd geschoten. Ze blijken uit ervaring te weten dat wat ze op een podium uitsteken het publiek uitzinnig van geluk maakt.
Sinds wanneer speelt mijn bovenbuur van de Congresstraat gitaar in een band met vier andere bezopen kerels? Terwijl ze een emmer met Carapils laten rondgaan, leggen ze een puzzel van Daft Punk, Phoenix en Marvin Gaye. Volgens Wikipedia is mijn buur een Australiër – een mens komt op de gekste manieren dingen te weten – en woont hij in Berlijn. Ik vind het allemaal wat dubieus, maar Jari als je leest: steek je morgen een plaat van je groepje in mijn bus?
Parcels had de pech kunnen hebben dat The Whitest Boy Alive al bestaat, maar aan de overvolle KluB C te zien, kan er nooit genoeg wittemensenfunk zijn. Je hoort in de riffs de invloed van Nile Rodgers en de toetsenist had Nils Frahm kunnen zijn die in een technofase zit. Parcels speelt Jungle-achtige songs die beter zijn dan die van Jungle. Ik heb mensen sjamanistisch zien dansen alsof ze na een verlaming plots terug op hun benen konden staan. Parcels was goed.
