cd★★★★☆
Paul Wellers ‘Fat Pop’ is een plaat die spoort met haar titel: vette pop it is
Zijn eigen slavendrijver: dat is de modfather, die op recente promofoto’s steeds meer op Iggy Pop begint te lijken, maar dan groter en beter geconserveerd. Het is zijn tweede plaat in krap een jaar: één goeie song per maand, daar mag je hem op afrekenen. Dat heb je met die ouwe mensen: ze moeten voort en voort en voort, want hun tijd raakt op. ‘Fat Pop’ is een plaat die spoort met haar titel: vette pop it is. Pop van uiteenlopende makelij, want Weller is van zoveel markten thuis dat hij weleens in een genre verdwaalt. Zo is de opener een afleggertje van iets wat op de tweede plaat van Eurythmics had kunnen staan, maar na dat wat aarzelende begin is hij opgewarmd en kan het ongebreideld genieten beginnen. Soul, gitaarpop, meezingers, een duet met één van zijn vele kinderen, en dan zijn we niet eens halfweg. Op ‘True’ zou je zweren dat Bowie meezingt. Elk jaar een plaat tot hij 100 is: dat zijn er nog 37. Ik teken ervoor.
