Pixies op Rock Werchter schoten raak - nu eens vanuit de heup, dan vanuit de borst

Pixies? In 2022? Niemand geeft toch nog een ruk om Boston? En heeft de grote scheidsrechter van de rock’-n’-roll niet beslist dat ennui en opwinding hun spelletje tikkertje mogen opgeven?

Nou, dat viel goed mee, op een donderdag in 2022 voor de Main Stage van Rock Werchter. Een spionkop van dwarse zielen was daar samengekomen - kijken naar Frank Black was in de gedeelde Google Agenda gezet, een babysit voor Emma en Lucas gevonden.

Pas diep in de set bedankte de moody, jong gestorven opa daarvoor - met een lachje, een grijns zelfs, betrouwbare waarnemers zagen de mondhoeken van Frank Black in een majestueuze krul verzeild raken.

Wat er daarvoor was gebeurd: niets spectaculairs, en heel veel sensationeels. Pixies hadden in het begin van de set ‘Here Comes Your Man’ opgeroepen. Daarna volgde iets, het is moeilijk om het precies uit te leggen, niet elk woord moet met pastelverf geschreven en niet op elke lettergreep moet een aanstellerig accent - maar: bent u ooit onder schot genomen? Bent u ooit in een krap keldertje gemitrailleerd door lekker vuur? Bent u ooit doorboord door een nare man met goede bedoelingen?

Indien wel: dan stond u naast me. Pixies schoot raak - nu eens vanuit de heup (hun houtskelet van de jaren 90), dan vanuit de borst (de best of van daarna). Een klein tekeningetje op de gitaar, en er kon vals als tsjeven meegezongen worden met ‘Caribou’. Een akoestische gitaar werd aangereikt, ‘Where Is My Mind’ volgde. De euforie van ‘Wave of Mutilation’ voelde stiekem - mág je eigenlijk briljant blij worden van zoveel zwart? En dan de timesheet waaraan ‘Gouge Away’ gehoorzaamde: ruwe lange intro, cool treiteren van de bas, en dan het gillende geluk - ‘Gouge away / You can gouge away’.

Over die bas: laten we voor altijd houden van Paz Lenchantin. En niet alleen omdat ze bij A Perfect Circle ook al opwindend briljant was, maar ook omdat ze, achteloos PJ Harvey-vibes verspreidend, de boel deed opgloeien - niemand die het K-woord nog wilde uitspreken. Die versie van ‘Gigantic’: ik onthoud ze, ik zou ze willen opschrijven in een klein notitieboekje.

Pixies is nooit een roman, altijd een kortverhaal. Maar als Frank Black aan Neil Young denkt, dan denkt hij aan ‘Winterlong’ - en dus aan iets langs en uitgepuurds, iets waar zelfs de mooiste gitaar geen eind aan krijgt.

Pixies kwam, zag en speelde ‘Debaser’ niet - als er gezoend is op het familiefeest, mist niemand de pêche au thon.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: