Pogues-punk op wielen: ‘Witte wijn, maar met mate’

‘Ma vie avec Les Pogues’? Laat de nogal lullige Franse titel u niet van de wijs brengen: ARTE heeft vrijdag wel degelijk ‘Crock of Gold’ op het menu staan, Julien Temples excellente Shane MacGowan-docu uit 2020. Die is bijwijlen pijnlijk om te zien – Shane zit in een rolstoel, en zijn gemompel is nog lastiger te verstaan dan in zijn tijd bij The Pogues – maar tegelijk is ze ook een waardige ode aan één van de beste songschrijvers van de vorige eeuw.

JULIEN TEMPLE «Het moet 1976 geweest zijn toen ik in de moshpit van een punkop- treden in Londen omver werd gekegeld door een kerel met peroxideblond geverfd haar: Shane MacGowan, de toen 18-jarige nieuwe centrale figuur van het Londense punkpubliek sinds Sid Vicious naar de Sex Pistols was vertrokken. Ik volgde in die tijd de Sex Pistols met een camera, en zo heb ik ook het allereerste interview met Shane gedaan – het zit in de film.»

– Shane sprak toen nog met een zwaar Cockney-accent.

TEMPLE «Ja, als je zijn familienaam niet kende, had je nooit kunnen bevroeden dat hij Ierse roots heeft. Dat is ook wat ik met mijn film heb willen doen: uitvogelen hoe het kan dat iemand die is geboren en getogen in Tunbridge Wells, even buiten Londen, in staat is geweest om Ierse folk weer hip te maken. Ik ben er nu van overtuigd dat het dit is: juist omdát hij niet in pakweg Tipperary is opgegroeid, heeft hij in alle vrijheid over een mythisch, romantisch Ierland kunnen fantaseren.»

– Hoe staat het met zijn legendarische drankverbruik?

TEMPLE «Tijdens de opnames dronk hij witte wijn, maar met mate – zijn periode als dronkaard ligt achter hem. Ik haat het ook als mensen hem als een bezopen idioot afschilderen. Luister één keer naar ‘A Pair of Brown Eyes’, denk ik dan, en kom dat daarna nog eens zeggen.»

Crock of Gold, ARTE, vrijdag 10 maart, 22.45