concert★★★☆☆
Portland speelde in de AB met de daver op het lijf, maar ook met het hart op de juiste plaats
Jente Pironet van Portland had in de AB niet alleen een plaat voor te stellen, maar ook een trauma van zich af te spelen: het plotse vertrek van Sarah Pepels, met wie hij tot vorige maand het podium en in een verder verleden ook tafel en bed deelde. Je zou voor minder met twijfels tot in je tenen opgaan.
Het waren heftige tijden geweest, zei Pironet na een goed halfuur met een stem die we ooit vaster hebben gehoord. Niet alleen door het vertrek van Pepels, gokken we, maar ook door de liefdesliedjes die ze achterliet. Portland klinkt als het breken van een hart, al van toen de band door Studio Brussel tot De Nieuwe Lichting werd gebombardeerd. ‘And it all feels like the pouring rain / You’ll never see my face again’: ga er als getergde muzikant maar aan staan.
Die eerste minuten waren geen overdonderend succes en dat had niets te maken met Nina Kortekaas, die ad interim alles van Pepels heeft overgenomen behalve de plek op de persfoto. In het vraag-antwoordspel van ‘Little Bit Closer’ ging ze prompt een bank vooruit en de harmonie van ‘Ally Ally’ is er met haar stem niet minder wonderlijk op geworden. Maar zodra Pironet haar even niet meer in steun had, kreeg hij het lastig om de alleenstaande frontman te zijn die de omstandigheden van hem hebben gemaakt en ging hij ijsberen over het podium alsof het een smeltende poolkap was. Wie had gedacht dat we bij Portland nog eens een kreet als ‘make some noise!’ zouden horen?
De zanger stond zijn stem ter plekke te verliezen, bekende hij voor een volle zaal. Toen die hem een open doekje gaf, kwamen de tranen die al lang in zijn ooghoek prikten. Maar als Pironet níet in de twijfel van nee was, en dat gebeurde nog best vaak, veegde Portland gemakkelijk en groots de vloer aan met zijn liefste-dagboek-imago. Deze band gaat er op tijd en stond nijdig vandoor (‘Good Girls’), draagt iets van Arcade Fire in zich ten tijde van ‘No Cars Go’ en heeft met ‘Aftermath' een nummer dat we naast Phoebe Bridgers in onze playlist parkeren zonder dat het verbleekt. ‘Deadlines’ gaf luie recensenten een goede reden om Pironet nog maar eens met Jeff Buckley te vergelijken. Wat een nummer! En hoe het openscheurde als de aardkorst op de dag des oordeels! De man ging er prompt zelf van op zijn rug liggen.
De bis opende hij met een verhaal over hoe hij de avond ervoor met de andere deelnemers van ‘Liefde voor muziek’ naar de derde aflevering had gekeken. ‘Bij Günter Neefs. En Daan is blijven slapen. Nee, da’s een grapje. Ja, toch wel.’ Ging nergens naartoe, maar oprecht was het wel.
Met de nog verse Metejoor-cover ‘She Means It’ en ‘Pouring Rain’ werd een avond die bibberend begon mooi afgesloten. Talent en grinta genoeg bij Portland 2.0, alleen is de band in zijn nieuwe gedaante nog aan rijping toe. Maar zoals mijn moeder al eens zei toen ze mijn jeugdpuistjes uitkneep: rijpen is oké. Afspraak op Rock Werchter!
Lees ook
Portland-frontvrouw ad interim Nina Kortekaas: ‘Ik ben níét de frontvrouw van Portland’
Het Moment: Wij willen Daan hoogstpersoonlijk en oprecht bedanken dat hij in ‘Liefde voor Muziek’ Metejoor heeft gecoverd
Concertrecensie: Adrianne Lenkers verliefdheid gaf Big Thief in De Roma peper en zout ★★★★½
