CD★★★½☆
‘Pressure Machine’ van The Killers is een consistente, misschien zelfs oprechte, plaat
Nooit gedacht dat iemand deze woorden zou schrijven, laat staan in Humo, maar The Killers, Koningen van de Kitsch, hebben een consistente, misschien zelfs oprechte plaat gemaakt.
U hoort mij niet ontkennen dat The Killers enkele van de beste lijfliederen van de nillies afleverden: ‘Mr. Brightside’, ‘Read My Mind’, ‘Human’ en bovenal ‘When You Were Young’. Maar dat waren uitschieters op wisselvallige platen: zelfs hun klassieke debuut ‘Hot Fuss’ duikt na vijf songs de dieperik in. Een aanstekelijke single is het beste wat een mens van een Killers-plaat kan verwachten, en die belofte losten Brandon Flowers en kompanen met steeds meer moeite in.
Maar kijk, ‘Pressure Machine’ verschijnt zónder vooruitgestuurde single. In interviews kraamt Brandon Flowers niet zijn gewone onzin uit, zoals: ‘We zouden weleens de beste band van de afgelopen vijftien jaar kunnen zijn.’ Hij spreekt in plaats daarvan over zijn bescheiden jeugd in Nephi, een gehucht in Utah: ‘Als tiener wilde ik er weg. Ik begrijp nu pas hoe mooi zo’n plek kan zijn.’ Elke song op ‘Pressure Machine’ opent met een getuigenis van een huidige inwoner van Nephi, vervolgens verhaalt Brandon Flowers de alledaagse vreugdes en tragedies van het dorpsleven.
De tijd dat The Killers Las Vegas hun thuis noemden, is dus voorbij. Dat hóór je aan ‘Pressure Machine’, dat zich laat vergelijken met The War On Drugs (‘In the Car Outside’), Strand Of Oaks (‘Cody’), Phoebe Bridgers (‘Runaway Horses’) en Bruce Springsteens ‘Nebraska’ (‘Terrible Thing’). Ja, dat zijn de juiste artiesten om je mee te laten vergelijken.
‘Een popsong heeft meestal twee strofes,’ legde Flowers onlangs uit aan Rolling Stone, alsof hij over zijn eigen oude nummers sprak. ‘Artiesten als Springsteen en John Prine gaan echter voor een derde, zelfs vierde strofe. Zij graven díéper.’
Flowers graaft als Springsteen in het luisterlied ‘Desperate Things’, gebaseerd op een gerucht dat de ronde deed in Dephni. In de eerste strofe leert een politieagent een mishandelde vrouw kennen: ‘I never had much patience for guys who hit’, zegt-ie. In de tweede strofe belanden ze samen in een motel. En dan is daar die beruchte derde: ‘I know where he drinks almost every night’, declameert de agent vastberaden over de rotvent die zijn geliefde elke dag in elkaar mept. De muziek slaat om, een storm steekt op, en dan keert die ene zin onheilspellend terug: ‘I never had much patience for guys who hit’.
Niet dat Brandon Flowers zich ineens als een meesterbard ontpopt. Maar aangezien de man ooit volledige songs bouwde rond zinsneden als ‘Are we human or are we dancer’ en ‘I’ve got soul, but I’m not a soldier’, kunnen we deze vooruitgang alleen aanmoedigen. De grandioze opener ‘West Hills’, de gedegen heartland rockers ‘Cody’, ‘Sleepwalker’, ‘Quiet Town’, ‘In Another Life’ en ‘In the Car Outside’: er doen tegenwoordig slechtere nummers de ronde.
