Platen van de week
Psychedelische rock van een rapper en de restjes van Bob Dylan: de platen die deze week uw aandacht verdienen
Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.
Bob Dylan - ‘The Bootleg Series, Vol. 17: Fragments - Time Out of Mind Sessions 1996-1997’
‘Wat is een iguanodon?’ Dat vroeg het zoontje van een vriend me ooit. Waarop zijn vader hem een lijvige encyclopedie schonk omtrent dinosauriërs. Die de kleine meteen teruggaf met de opmerking: ‘Zoveel wil ik niet weten over iguanodons!’
Datzelfde gevoel bekruipt mij ook weleens wanneer de Noord-Amerikaanse volkszanger Bob Dylan (81) weer een nieuwe lading officiële ‘bootlegs’ op de wereld loslaat. Want hoeveel wil ik in godsnaam weten over die wonderlijke man en zijn merkwaardige modern songs? Het gaat bij die bootlegs meestal om een tot de rand gevulde reeks cd’s of vinylplaten met daarop archiefmateriaal dat het inmiddels zeer aanzienlijke oeuvre van Heer Bob in een ruimer daglicht stelt, en zo en passant aantoont hoe een meesterwerk geboren wordt. Vaak wordt er een fraai boekwerk(je) bij geleverd, waarin nooit geziene foto’s en weldoordachte liner notes prijken die zo voor een fraai en vaak nogal duur hebbeding zorgen.
In het begin van dit hopelijk gezegende jaar 2023 werd geboren: ‘The Bootleg Series, Vol. 17’ voluit ‘Fragments - Time Out of Mind Sessions 1996-1997’. En laten we het maar meteen zeggen: voor wie ook maar beetje into Bob is, vormt deze verzameling een onmisbare schakel in het verhaal van hoe de Meester van Duluth uit het dal kwam dat hij in het begin van de nineties voor zichzelf gegraven had. Dit object is, dat had u al door, helemaal opgebouwd rond Dylans universeel bejubelde en commercieel zeer succesvolle ‘comebackplaat’ genaamd ‘Time Out of Mind’ uit 1997. Die plaat schitterde, zei men, dankzij de gouden hand en dito oren van succesproducer Daniel Lanois. Nonkel Bob was klaar voor de 21ste eeuw!
Kenners, en zelfs wij, vonden ‘TOOM’ (zo heet de lp in fankringen) een meesterwerk, en ook vandaag klinkt de originele plaat nog hoogst aangenaam. Dylan zingt tegelijk dreigend en rustig, de songs zijn diepzinnig en lang, Lanois weeft er soundscapes rond die harde dingen zacht doen klinken.
Lees ook
Bruce Springsteen: ‘Ik ben vreemd, een rebel, een verwijfde mafketel die nergens bij hoort... en dat op mijn 7de’
Marc Didden las de nieuwe Bob Dylan: ‘Dat hij een hoofdstuk aan een nummer van Cher heeft gewijd, maakt me blij’
Iedereen content, zou je denken. Behalve eentje. ‘Danny’ was geen slechte kerel, liet Bob zich later graag ontvallen, maar van die songs had hij werkelijk niets begrepen. Van moderne blues nog minder.
Aandachtig beluisteren van ‘Fragments’ geeft de meester enigszins gelijk. Songs als ‘Cold Irons Bound’, ‘Love Sick’, ‘Standing in the Doorway’ of het uitklapbare ‘Highlands’ hebben niet veel tierlantijntjes nodig om onze ziel te treffen. Gepingel en zweverigheid zijn goed voor Lanois, maar niet voor Bob.
Het sluitstuk van dit archiefstuk is dan ook de ‘naakte’ versie van ‘TOOM’, maar de talrijke bonussen, waaronder vaak verbluffende liveversies van nog niet volgroeide nummers, de zoektocht naar een definitieve vorm voor ‘Mississippi’ of ‘Can’t Wait’, maken van deze ‘Fragments’ nu al een waar hoogtepunt in de (never ending?) geheime historie van Bob. (md)
The Golden Dregs - ‘On Grace & Dignity’
The Golden Dregs debuteert met derde plaat ‘On Grace & Dignity’ op 4AD, het label waarop Pixies, Bon Iver en The National zijn groot geworden. Bezieler Benjamin Woods maakte de plaat in en over zijn geboortestad aan de kust van het Britse Cornwall, met zijn zus, lief en jeugdvrienden. Hij schildert taferelen over een vervlogen kindertijd, troosteloze jobs en overleden vrienden, met een heerlijk diepe stem à la Leonard Cohen of Bill Callahan. In ‘American Airlines’ leest Woods bijvoorbeeld de doodsberichten in de lokale krant, terwijl zijn kameraden hem in het refrein laconiek toezingen: ‘I’m the lucky, lucky one.’ De ingetogen muziek is in gelijke mate zonovergoten en melancholisch, en doet denken aan Timber Timbre, Kevin Morby en ‘Twin Peaks’. ’t Is hier en daar te loom voor z’n eigen goed, maar op een luie zondagochtend doen songs zoals ‘Not Even the Rain’ en ‘Sundown Lake’ de koffiekoeken nog iets beter smaken. (jmi)
Yo La Tengo - ‘This Stupid World’
Al zevendertig (!) jaar drijft de muziek van Yo La Tengo ons leven in en uit, als een oude vriendschap. Er waren platen waarmee we wekenlang intens samenleefden. Er waren er ook die we vluchtig beluisterden toen ze verschenen, maar die daarna alsnog compagnons de route werden. Het trio slaagde er al die tijd in om zijn indierock net vertrouwd en onvoorspelbaar genoeg te laten klinken om te blijven boeien. Op ‘This Stupid World’ is dat net zo. Voor zijn zeventiende (!) plaat zeefde het negen uiteenlopende nummers uit talloze uren aan opgenomen jamsessies. De geweldige single ‘Fallout’ is vintage nineties-Yo La Tengo. Het dromerige, akoestische ‘Aselestine’ steekt fel af tegen de gruizige krautpop van opener ‘Sinatra Drive Breakdown’. De nieuwe plaat schroeit, mijmert en zweeft hier en daar op een dubby wolk voorbij (‘Miles Away’). Maar het is de rauwe en rusteloze feel van de songs – de genadeloos wegtikkende tijd is een thema op ‘This Stupid World’ – die ervoor zorgt dat de jaren vooralsnog geen vat op Yo La Tengo lijken te krijgen. (hs)
Shania Twain - ‘Queen of Me’
De terugkeer van een icoon voor zowel de country- als de lgbt+-gemeenschap? Dat moet wel Dolly Par... euh, Shania Twain zijn! Na een radiostilte van vijftien jaar – er waren stemproblemen, een complicatie van de ziekte van Lyme en een woeste scheiding van Robert John ‘Mutt’ Lange, met wie ze al haar liedjes schreef, tot hij met haar beste vriendin in bed dook – is dit haar tweede plaat sinds haar comeback. Helaas: die is niet minder bombastisch of klef dan de eerste. Nummers als de titeltrack en ‘Not Just a Girl’ staan in blinkende galajurk triomfantelijk empowered te wezen, maar de boodschap (‘I’m a queen / No, I don’t need a king’) is hol. ‘Brand New’ is kundig in elkaar gestoken Adele-pop, de sologitaar in ‘Waking Up Dreaming’ pure kitsch. En de TikTok-dansjes suggererende stinker ‘Giddy Up!’ is gewoon een hap voor Fikkie. ‘Queen of Me’ is een professionele plaat vol bruikbare singles, maar niet meer dan dat: zolang ‘Man! I Feel Like a Woman!’ bestaat, zullen ze zelfs in de karaokebar niet gezongen worden. (vvp)
Lil Yachty - ‘Let’s Start Here’
Lil Yachty verbluft vriend en vijand door op zijn vijfde plaat de mumble rap achterwege te laten en zich op psychedelische rock te storten. De grootste verrassing? Hij doet het met smaak en overtuiging. De rapper uit Atlanta wil in de voetsporen van zijn jeugdhelden Pink Floyd treden en schakelt daarvoor de hulp van de juiste mensen in, onder wie Mac DeMarco, Alex G, Unknown Mortal Orchestra en MGMT. Verwacht synthesizers die gonzen als ruimteschepen, gitaarsolo’s die reiken naar de sterren, lyrics over drugs, eenzaamheid en bevreemding, en de autotune die wonderwel bijdraagt aan de geestverruimende ervaring. Opener ‘the BLACK seminole.’ is een overrompelend doch iets te letterlijk eerbetoon aan ‘The Dark Side of the Moon’. ‘the ride-’, ‘WE SAW THE SUN!’, ‘REACH THE SUNSHINE.’ en ‘IVE OFFICIALLY LOST ViSiON!!!!’ zitten er, ondanks de onnozele titels, boenk op. Kan het zijn? Heeft een 25-jarige rapper met rode dreads net de beste psychedelische rockplaat van het jaar gemaakt? (jmi)
Ook op Humo
De geschiedenis van bloot op platenhoezen: ‘Als niemand boos was geworden, zou ik me geen goeie feministe gevoeld hebben’
De terugkeer van Kelela: ‘Ik wil me loszingen van de witte, mannelijke blik’
