cd★½☆☆☆
‘Queen of Me’ van Shania Twain is een professionele plaat vol bruikbare singles, maar die zullen zelfs niet in de karaokebar gezongen worden
De terugkeer van een icoon voor zowel de country- als de lgbt+-gemeenschap? Dat moet wel Dolly Par... euh, Shania Twain zijn! Na een radiostilte van vijftien jaar – er waren stemproblemen, een complicatie van de ziekte van Lyme en een woeste scheiding van Robert John ‘Mutt’ Lange, met wie ze al haar liedjes schreef, tot hij met haar beste vriendin in bed dook – is dit haar tweede plaat sinds haar comeback. Helaas: die is niet minder bombastisch of klef dan de eerste. Nummers als de titeltrack en ‘Not Just a Girl’ staan in blinkende galajurk triomfantelijk empowered te wezen, maar de boodschap (‘I’m a queen / No, I don’t need a king’) is hol. ‘Brand New’ is kundig in elkaar gestoken Adele-pop, de sologitaar in ‘Waking Up Dreaming’ pure kitsch. En de TikTok-dansjes suggererende stinker ‘Giddy Up!’ is gewoon een hap voor Fikkie. ‘Queen of Me’ is een professionele plaat vol bruikbare singles, maar niet meer dan dat: zolang ‘Man! I Feel Like a Woman!’ bestaat, zullen ze zelfs in de karaokebar niet gezongen worden.
