Rag’n’Bone Man kreeg op Rock Werchter met zijn stem zelfs tampons aan Barbie verkocht

Aanvankelijk dreigde er enige onmin tussen Rory Graham en mezelf. De man - wat zeg ik: de behoorlijk omvangrijke man, in zijn handen lijkt elke gitaar een ukelele - deugt, hij deugt fundamentéél. Meneer Rag’n’Bone Man gelooft in aardigheid, in vrede, in een seizoen zonder degradatiegevaar voor KV Mechelen. Terwijl ik de stoephoer van het miserabilisme ben - niet mijn woorden, wel die van mijn vrienden, en steeds vaker ook van toevallige voorbijgangers.

Daar moest wel bonje van komen: laat me met rust als je me iets anders dan melancholie wilt verkopen, dacht ik tijdens ‘Skin’ en ‘All You Ever Wanted’. Maar ondertussen viel de regen als blauwe diarree uit de hemel, raakte ik onderkoeld, en moest ik aan mezelf toegeven dat ik een straalkacheltje verkoos boven - boven wat eigenlijk? Boven alles, zelfs boven de belofte van een zorgenvrij seizoen voor KV Mechelen.

En dat straalkacheltje, ja, dat stond dus op het podium. Graham had z’n bariton mee en z’n band. Over die eerste niets dan goeds: met die stem krijg je tampons verkocht aan Barbie. Ze dragen het gevaar van een speelstraat op autoloze zondag in zich, de liedjes van Rag’n’Bone Man, maar met z’n stem tilt hij ze wel naar - ja, naar wat eigenlijk? De belofte van een zorgenvrij seizoen voor KV Mechelen?

Over die band: het mag eventueel wel wat minder dressed by Zara. De drummer, bijvoorbeeld, leek me het type dat, door een toerist gevraagd naar de beste kroeg van de stad, hoog opgeeft over het plaatselijke Hard Rock Cafe. Verlang ik naar plastic soup, dan reis ik wel naar de Méditerranée.

Maar: ik vond ‘Changing of the Guard’ intussen een mooi nummer - in het peloton van gespierde ballads had het een kek fluorescerend helmpje op - en ‘Anyway Away from Here’ liet een lampionnetje schijnen over iets anders moois. In de rug van Graham stond immers een koortje onstuimige klasse te verhandelen. Grote gutsen soul en gospel waren het, trillende adem. Of het nu het nieuwe ‘Circles’ was of het ouwe ‘Human’: de opwinding kwam van de stem, en van de stemmen daarachter.

Dus ja, Rag’n’Bone Man is het type dat een pasgeboren lammetje de fles geeft zónder al verwachtingsvol te mijmeren over hoe dat plukje wol ooit een voldragen ooi zal zijn die hij mogelijk proctologisch kan benaderen - kort: hij is geen West-Vlaming. Maar dat is allemaal niet erg: hij maakte op de openingsdag van Rock Werchter de regen een spatje minder nat. I’m only human after all.

Rag’n’Bone Man kwam ook langs op ons dakterras: ‘Ja ik ben een paar keer mijn stem kwijtgeraakt. Hoogstwaarschijnlijk gewoon door de drank.’

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: