Raketten uit Brussel en de glorie van Sam Smith: zes platen die deze week uw aandacht verdienen

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie zes platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.

Sam Smith - ‘Gloria’ ★★★★☆

Voor wie geen zin en tijd heeft om dit hele stuk te lezen: de tekstflard ‘Maybe I’m learning to love me a little more’ uit opener ‘Love Me More’ vat deze plaat samen in één zin. Was het maar altijd zo gemakkelijk!

Sam Smith heeft niet zozeer de lach dan wel veel drama aan hun stilaan indrukwekkende gat hangen: naar verluidt stootte hen ooit zijn kleine teen aan een nachtkastje, waarna hen in een gehuil uitbarstte zo angstaanjagend dat het in een sample op hun eerste plaat raakte. Je moet het ijzer smeden wijl het heet is.

Sinds een tijd komt Smith ervoor uit dat hen non-binair is en met hen/hun aangesproken wil worden. Dat is in deze tijd van reactionaire achteruitgang en seksuele kramp bijna een daad van verzet.

Vorige zaterdag was Smith samen met de al even boeiende Aubrey Plaza te gast in het Amerikaanse satirische tv-programma ‘Saturday Night Live’. Hen bracht er een show met meer pluimen in zowat alle lichaamsopeningen dan in een modale struisvogelkwekerij te spotten vallen, met Sharon Stone in een opvallend bijrolletje. Gelukkig zitten al die Republikeinen op zaterdagavond hun vrouw af te rossen in de plaatselijke sm-club.

Al dat theater en die heisa over hoe een mens wil aangesproken worden, zou doen vergeten wat voor een fantastische artiest Smith is. Hen illustreert en etaleert dat uitgebreid op ‘Gloria’, hun vierde en misschien wel beste langspeler.

Het is een pure coming-of-ageplaat waarop Smith op melodieus en tekstueel briljante wijze hun weg naar zelfaanvaarding en -liefde en een soort van geluk bezingt - helemaal gelukkig kan natuurlijk nooit. Ik moet veel moeite doen om één van de dertien songs niet goed te vinden. Smith kan waarlijk alles aan: gospel, hitsige synthpop, smeltende ballades. Uit de bocht dreigt hen alleen te gaan in de titeltrack, die lijkt op een afleggertje uit een Broadwaymusical. Dus toch één minnetje, naast de zovele parels die Smith zingt met een gemak, een naturel, een swing waarop elke concurrent op Spotify strontjaloers moet zijn.

Hen heeft ook aan een scheepslading getalenteerde vrienden gevraagd om mee te doen, van de Canadese singer-songwriter Jessie Reyez over de Jamaicaanse wervelwind Koffee tot Ed Sheeran. Zo is het, ten tweede male, gemakkelijk.

Maar toch: die stem! Versatiel van hoog tot laag, zo helder als een bergbeekje in Sankt Moritz. Alsof Marvin Gaye en Mick Hucknall van Simply Red een kind hebben gemaakt dat ze Sam hebben genoemd.

Om hen zelf nog eens te citeren als uitsmijter: ‘Be yourself so loud tonight / They’ll hear you from the stars’.

Al dan niet met een pluim in uw gat. (mc)

Bandler Ching - ‘Coaxial’ ★★★1/2☆

Het Brusselse Bandler Ching is schoonheid, concentratie, all that jazz en het vermogen om - halverwege de opener ‘You Call It’ is het al zover - een indrukwekkende noiseraket te lanceren. In ‘Dag na naamdag’ betovert vooral de sax van frontman Ambroos De Schepper, die eerder bij Kosmo Sound de energie van een Jamaicaans soundsystem vond en die met Azmari een exotische hybride aandreef vol afrobeat en ethiojazz. ‘Smooch’ klinkt als STUFF. In ‘Delice’ sta je plots op een donkere dansvloer. En de finale van ‘You Have Got Me’ tilt je écht op. Terwijl toetsenist Alan Van Rompuy, bassist Federico Pecoraro en drummer Olivier Penu in hoogtepunt ‘RoodGroen’ een beat voortjagen, vraagt Vieze Meisje haar te redden van haar circulaire gedender: ‘Ik denk mezelf overhoop / mijn hoofd is een denktank / en ik kijk in de loop.’ (gvn)

Tropical Fuck Storm - ‘Submersive Behaviour’ ★★★☆☆

Dat deze Australische noiserockband vriendschap heeft gesloten met King Gizzard & the Lizard Wizard, is te merken aan dit psychedelische tussendoortje. De helft wordt ingenomen door een krankzinnige cover van Jimi Hendrix’ ‘1983... (A Merman I Should Turn to Be)’, die ons onderdompelt in een oceaan van chaos. Meestal maakt TFS puntige noiserock, maar op deze bad trip dobberen ze breed grijnzend naar de einder. ‘Ann’ van The Stooges bouwen ze om tot hijgerige triphop, die helemaal ontspoort. De andere songs zouden ook covers zijn, maar dan van obscure bands als Men Men Menstruation - de grapjassen. Alleen op de single ‘The Golden Ratio’ wordt de gekte wat ingetoomd. Zanger Gareth Liddiard schuimbekt wel als een wanhopige, maar met een vette knipoog. (sm)

Charlotte & Reinhard - ‘Future Perfect' ★★★☆☆

Primeur! Het Gentse muzikantenkoppel Charlotte Caluwaerts en Reinhard Vanbergen pakt uit met de eerste Belgische plaat die louter als NFT beschikbaar is op het platform WawStreet. Opener ‘Into the Sunset’ is de duidelijke single: pop waarin de disco van Rheinzand (hun project met Mo Disko) sporen nalaat. Daarna is het tijd voor country (‘Into Oblivion’), americana (‘Dirty Love’), doowop (‘It’s You’) en bluegrass (‘My Time’) om bij te dagdromen, met Naima Joris, Lady Linn en Johannes Genard als backingkoor. En met ‘The Mist’, waarin Andy Butler van Hercules and Love Affair de hand had, staat de interessantste song achteraan. (jmi)

Fucked Up - ’One Day’ ★★★1/2☆

Fucked Up, de meest opwindende, veelzijdige, uit alle mogelijke bochten vliegende hardcoreband sinds Refused, maakt van elke plaat een magnum opus. Grootse epiek! Ambitie een proggroep waardig! Loeiende gitaren naast gloeiende popmelodieën! Waren ze schilders, dan volstond de hemel als canvas. Hun zesde langspeler is tegelijk hun kleinschaligste én hun experimenteelste. Klein wegens de lengte: 40 minuten, terwijl Fucked Up doorgaans het dubbele ambieert. Experimenteel omdat ‘One Day’, zoals de titel aangeeft, in 24 uur werd geschreven en opgenomen. Klinkt als kut met peren? Nee, het resultaat is net hun vitaalste, meest directe muziek sinds het meesterwerk ‘David Comes to Life’ uit 2011. Nummers als ‘Found’, ‘Nothing’s Immortal’ en de titeltrack zijn splinterbommen die je zó de lucht in blazen: uitzicht op een weidse hemel, beeldig beschilderd. (vvp)

Acid Arab - ‘Trois’ ★★★☆☆

Het Frans-Algerijnse collectief Acid Arab zoekt al tien jaar uit wat westerse elektronica en Arabische volksmuziek met elkaar gemeen hebben. Conclusie: de dansvloer. Hun derde plaat ‘Trois’, uitgebracht op het Brusselse fijnproeverslabel Crammed Discs, barst wederom van de knaldrang. ‘Döne döne’ is Turkse trance, met de stem en baglama van Cem Yildiz, met wie Acid Arab eerder hun populairste nummer ‘Stil’ hebben ingeblikt. Hoogtepunt ‘Rachid Trip’ is acid house die wijlen Rachid Taha weer tot leven wekt, dankzij opnames van een memorabele avond met de Franse raizanger. ‘Habaytak’ is opzwepende afrohouse, ‘Halim Guelil’ toegankelijke elektrofunk met Arabische autotune. In ‘Gouloulou’ serveren ze de onwaarschijnlijkste cross-over: gangstarap uit het Midden-Oosten, en het werkt nog ook! Binnenkort in AB en Trix. (jmi)