‘Rammellzee. Er is iets met die naam, als een magische incantatie uit de oudheid’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘This Is What You Made Me’ (2003) van Rammellzee.

Rammellzee. Ik proef de naam, spreek hem zachtjes uit. Ik wacht even en doe dat nog eens, maar nu een beetje luider. Rammellzee! Dan sta ik op van mijn stoel, spreid de benen, hef mijn handen in klauwstand en roep: ‘RAMMELLZEE!!!’ Plots besef ik weer dat we buren hebben. Maar die zijn ondertussen wel wat gewend aan vreemde geluiden vanuit mijn werkkamer. Ram-mell-zee. Er is iets met die naam, als een magische incantatie uit de oudheid. Een demon uit gene zijde. Neef van Pazuzu. Of van Golem.

De Afro-Amerikaanse Italiaan RAMMELLZEE!!! – sorry, ik kon het niet laten – was een New Yorkse hiphopmuzikant, kunstenaar, performanceartiest en zelfverklaarde gothic futurist. Een legende uit de vroege hiphopcultuur die met zijn exuberante afrofuturistische outfits zichzelf instant mythologiseerde. Denk aan een kruising tussen Afrika Bambaataa en Transformers. Rammellzee was een vriend en medewerker van Jean-Michel Basquiat, werkte met William Burroughs, Bill Laswell, Jim Jarmusch en meer van dat soort vips uit het namedrop-Walhalla. Het valt meer dan dikwijls voor dat een indrukwekkend gestylede artiest maar middelmatige muziek aflevert. Dat blijkt allesbehalve het geval met Rammellzee. Hij klinkt zoals hij eruitzag. Op de plaat ‘This Is What You Made Me’ gaat het van sinistere disco (‘Here We Go’) naar robotic go-gofunk (‘Look at That Girl’) tot The Fall versus Minneapolis-funkrock (‘I Be Ramm-Ell-Zee-Zee’). De man, de mythe, de meerwaardeverspreider. Nog een laatste keer om het af te leren: ‘RAMMELLZEE!!!’