‘Random Access Memories’ van Daft Punk swingt, rammelt, dendert en grijpt naar de keel

17 mei 2013, een dag die we ons allemaal nog herinneren: Daft Punk bracht hun vierde en beste album ‘Random Access Memories’ uit. Tien jaar na datum waren we benieuwd wat Onze Man er in eerste instantie over te zeggen had en bliezen we de spinnenwebben van zijn originele recensie.

Doodjammer dat we een kostbare paragraaf moeten verspillen aan een fucking marketingcampagne, maar vort. Of ‘Random Access Memories’, de nieuwe Daft Punk, die clusterbomachtige marketingcampagne enigszins waard is: ‘t schijnt een hot topic te zijn op allerhande virtuele rebbelpodia.

Sta ons toe te antwoorden met een bussel retorische vragen. Zoals: welke plaat kon zijn zorgvuldig gecreëerde of door een gelukkige samenloop van omstandigheden voorgevallen hype ooit bijbenen? Welk product is zijn door strak in het pak zittende of andersoortige lullo’s uitgezette marketingbudget wél waard geweest? En belangrijker: kan het u ook maar één vliegende fuck schelen?

Overigens: anders dan een Mulard-eend die de klok rond een portie wak gekookte maïs door de strot geramd krijgt, kunt u zich in alle vrijheid laven aan duizenden bloedmooie platen die uitkwamen zonder dat er een op volle toeren draaiende windmachine in hun rug stond te blazen. En guess what: u mag zich zelfs superieur voelen aan het leger believers dat géén kokhalsgeluiden maakt als ‘Get Lucky’ alwéér uit de speakers spat. Vort!

De dertien songs op ‘Random Access Memories’ klinken voor de volle honderd procent zoals Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo ze bedoeld hebben, zoals gastmuzikanten Giorgio Moroder en Panda Bear in Humo benadrukten.

Als ‘Give Life Back To Music’ opent met progrockbombast op de wijze van (woeha!) Rush, vervolgens overvloeit in een heerlijk weemoedige funkswinger waarover Nile ‘Chic’ Rodgers zijn magische gitaarlicks ketst, en dan uitdooft als een landerig feest op een kille zaterdagavond in de herfst, dan hoort dat zo.

Als ze Paul Williams, de man die de wereld (boe!) ‘Evergreen’ én (boehoe!) het thema van ‘Love Boat’ schonk, laten meeschrijven aan een zotte elektronische musical (‘Touch’) en ‘m vervolgens door hem laten inzingen, dan is dat geen gratuite opstoot van ironie. En als ze overwegend lekkere funky midtemposongs en ballads serveren in plaats van briljante dansvloerstampers als ‘Da Funk’, ‘One More Time’ of ‘Rollin’ & Scratchin’’, dan betekent dat gewoon dat ze die laatste al eens gemaakt hébben. Of zoals Pharrell Williams zingt in ‘Get Lucky’: ‘We’ve come too far to give up who we are / So let’s raise the bar and our cups to the stars’ - nu we hier toch staan, kunnen we net zo goed doorstoten naar outer space.

Slaat ‘R.A.M.’ alle goeie bedoelingen en beginselverklaringen ten spijt ook gensters, of is het - zoals een buitenlandse collega schreef - een dure musical van twee rijke mannen in hun midlifecrisis? Hell yes, toch wat de gensters betreft: ‘Giorgio by Moroder’ is het mafste, gedurfdste én meest ontroerende nummer dat ze ooit maakten, een schaamteloos romantische ode aan de volharding die klopt tot in de kleinste details: je hoort de levende muzieklegende Moroder vertellen dat wie alle voorgekauwde ideeën loslaat pas écht kan doen wat hij wil, waarna een strijkkwartet in de clinch gaat met strakke rockdrums, een heerlijk dobberende analoge synth en gemuilkorfd lawaai - het resultaat swingt, rammelt, dendert en grijpt naar de keel.

Net als afsluiter ‘Contact’, een opwindende avonturenfilm van zes minuten: een radioconversatie tussen astronauten van Apollo 17 en een sample - dus toch! - van The Sherbs en hop - je zit aan het raampje van een ruimteveer dat met een rotvaart richting stratosfeer and beyond dendert, waarna het met een even duizelingwekkende snelheid - vlammen schieten uit de motoren, de naden houden het maar nét - weer richting aardoppervlak schiet.

Niet alle nummers zullen het tot in óns ‘best of Daft Punk’-lijstje schoppen, maar de voorbije dagen dansten er wél flarden van door ons hoofd - de falsetto van Julian Casablancas in het refrein van ‘Instant Crush’, de vocoderstem die ‘Come on/come on/come on’ bralt in ‘Lose Yourself to Dance’, en zelfs de (iek!) pedal steel in ‘Fragments of Time’. Beluister voornoemde nummers afzonderlijk en ze zijn behoorlijk misbaar; sla ze over en de flow van de plaat lijdt eronder.

De hedendaagse dance en elektronica zijn springlevend en kunnen het zich bijgevolg permitteren om het lichtbaken van Daft Punk vrolijk te negeren, al bewijst ‘R.A.M.’ dat het loont om naast de aan/uit- en vooruit/achteruit-knoppen ook te spelen met dimmers, faders en transformatoren. Of we ‘m bij het opmaken van ons eindejaarslijstje de plek van een vriend dan wel een twittervolger zullen toekennen? Nog zeven lange maanden om daarover te oordelen.