concert★★★☆☆
Rockfans krabden zich in de haren bij Lady Blackbird, maar Rock Werchter maakte een gedurfde keuze
Was Lady Blackbird de vreemdste eend op de Rock Werchter-affiche? Jazeker. Vonden de muzikale meerwaardezoekers dat erg? Geenszins!
Volg al het festivalnieuws op onze Rock Werchter liveblog: ‘De ene na de andere belediging op de mainstage’
‘Het is net beginnen regenen en dat is ideaal voor de volgende zangeres’, aldus presentatrice Fien Germijns in KluB C. Lees: tijd voor melancholische jazz op Rock Werchter. U leest het goed. En kijk, ‘t was fijn lunchen met Marley Monroe, een met gospel dooraderde zangeres uit Los Angeles. Op Werchter schreed ze de coulissen uit in een zilveren badpak dat oogde als een amazoneharnas en een gigantische muts waarvan we vermoeden dat ze uit struisvogelveren was samengesteld. Even vreesden we dat ze van plan was de French cancan voor ons te dansen.
Niks van dat, wél meanderende, gezwollen soul. ‘Blackbird’, haar versie van de Nina Simone-evergreen, was kwistig met slepend melodrama en glom van grandeur à la Shirley Bassey. Niet dat Monroe leed aan diva-allures. Haar zelfrelativerende humor counterde prachtig al het pathos. ‘Ik heb mijn horloge nog aan en het verpest mijn outfit dus ik zwier het even uit’, sprak ze met een gulzig lachje. Je slikte toen ze ‘Life On Mars’ van David Bowie inzette, maar ze kwam er zowaar mee weg.
De hypnotiserende, schaduwrijke jazzgroove die haar begeleidde, twijfelde tussen lounge en The Bad Seeds, interessant genoeg. Het lichtjes verweesde publiek druppelde gaandeweg de tent uit richting Fontaines D.C., wat zonde was. Mja, rockfans krabden zich in de haren bij Lady Blackbird maar wij vonden dit best een gedurfde keuze van Rock Werchter.
In november laat ze de Brusselse Bozar trillen. Probeert u het daar nog eens?
