Róisín Murphy’s discotempel is de place to be

Op haar vijfde soloplaat klinkt Róisín Murphy wat arrogant, koeltjes, een tikkeltje melancholisch misschien. Murphy mag dat. Na een carrière die een kwarteeuw overspant, was ze al alles voor iedereen: radiovriendelijk, experimenteel, een melkcocktail uit 'A Clockwork Orange' (Moloko). Deze keer mag ze vierkant en in diverse andere geometrische figuren haar zin doen. Het resultaat is een met glitterbollen, danskooien en olifantenpijpen beklede discotempel. Aan de bar spreekt een tipsy Tina Turner de serveuse aan met garçon, verderop laat Kate Bush een traan in haar wijnglas. Maar alle ogen en oren blijven gericht op een diva en haar tien liedjes. Zoals opener 'Simulation', die met zijn XL-four-to-the-floor-beats en springbalsynths doet denken aan Daft Punk. De melodramatische house van 'Something More', die u compulsief zult grijsdraaien. Het in spandex swingende 'Shellfish Mademoiselle' en het stijlvolle 'Incapable'. 'Narcissus' en 'We Got Together', de uppers die tegen respectievelijk Donna Summer en Liesa Van der Aa aanschurken. Murphy's discotempel is de place to be. (pvw)