Royal Blood klonk patent en potent op Rock Werchter, maar zou zich eens écht vuil moeten maken

Na ‘Little Monster’ zwaaide Ben Thatcher ostentatief met een karaf water. Het internet schreef het al: het is uit tussen Lady Alcohol en Royal Blood. Voortaan moet de rock-’n-roll nuchter hervormd worden door Thatcher en Mike Kerr, voortaan staan er tussen drum en bas geen wetten en bezwaren en frigo’s vol koud bier meer in de weg.

Laat ik het maar eerlijk op tafel gooien, nu we hier toch onder vrienden zijn: Royal Blood en ik zijn al een poos in relatietherapie. Grinniken hun singles op de radio voorbij, dan duw ik het volumebalkje nog weleens omhoog, zeker. Maar toch: ergens ter hoogte van ‘How Did We Get So Dark?’ zijn we uit elkaar gegroeid. Het klassieke verhaal: we kregen kinderen, raakten het niet eens over hoe men efficiënt een vaatwasmachine leegmaakt, en tot overmaat van ramp ging één van beide partijen over tot de aanschaf van een padel-abonnement.

‘Een beetje mildheid kan jullie zó helpen,’ sprak onze therapeute laatst – in haar ogen las ik lethargie en het verlangen naar jasmijnthee – en dus vond ik het toch niet vreselijk vervelend, Royal Blood dat de Main Stage van Rock Werchter op hinkelde, en ‘Typhoons’ inzette. Laat ik niet ondankbaar zijn, dacht ik: ik ben blij dat er toch nog advocaten zijn die voor het Hof van Assisen met een statig pleidooi voor de rock-’n-roll komen. Er is al genoeg benepen voorzichtigheid.

‘Trouble’s Coming’, ‘How Did We Get So Dark?’, ‘Figure It Out’, ‘Out of the Black’: het klonk allemaal patent en potent, ik hoorde songs met oren, poten en functionerende geslachtsdelen, en een festivalmassa die na vier dagen aan lichte evenwichtsstoornissen leidt, mep je er heerlijk mee plat. Maar ik miste... ja, wat miste ik eigenlijk? Ik miste een hart dat drumde en een aorta die trilde. Royal Blood doet nooit echt iets verkeerds, maar het zou zich eens vuil moeten maken.

Maandag verwacht onze relatietherapeute ons weer. ‘Tien uur stipt,’ heeft ze gezegd.