Sault zet op 'Untitled (Rise)' aan tot dansen, maar de revolutie wordt niet vergeten

Er zitten drie nieuwe Black Lives Matter-platen in mijn computer, en de luidste is alvast 'What You Gonna Do When the Grid Goes Down?' van Public Enemy. Chuck D werpt compacte zinnen naar snoeiharde beats. Flavor Flav is er opnieuw bij! Maar Public Enemy blijft vooral een terugblik.

Mijn interne Goudlokje proeft ook van het middelgrote berenbord 'Mama, You Can Bet!' van Jyoti - zo heet Georgia Anne Muldrow als ze alles in haar eentje doet. 'This Walk' en 'Orgone' zijn somber en straf, maar op den duur lijk ik niet alleen naar De Jazzgeschiedenis van Charles Mingus tot Heden te zitten luisteren, ik zit ze ook te bestuderen.

Goudlokje zegt 'Hmm' en stort zich op 'Untitled (Rise)' van het Londense SAULT, die nog steeds niet hebben laten weten wie ze precies zijn. 'Strong' heeft een ritme dat verwant is aan dat van 'Wildfires' uit de geen drie maanden oude voorganger 'Untitled (Black Is)': in een idealere wereld zouden beide songs gewoon op de radio zitten tussen 'Jerusalema' en iets van Regi. SAULT danst op de wip tussen soul en disco. Strijkers én diepe bassen toveren The O'Jays voor de geest. Ik kan de wervelende ritmes op trommels en blokjes niet allemaal op de wereldbol aanduiden. De in een elegante dj-mix verpakte tunes zetten aan tot dansen, maar de revolutie wordt niet vergeten.

Goudlokje weer: 'Die smulkommetjes van SAULT wil ik allemaal uitlepelen.'