cd★★★★☆
Sax is de max: ‘Gold’ van Alabaster DePlume stuitert van introspectief naar extravagant
Sax is de max! En weer helemaal hip. Onze drie favoriete blaaskaken van de voorbije jaren:
1) De Amerikaan Colin Stetson, de krachtpatser die met zoveel intensiteit op zijn saxofoon toetert dat de gespannen aders als staalkabels in zijn nek en op zijn voorhoofd liggen;
2) Nubya Garcia, die met haar tenorsax chronisch onbehagen geweldig mooi doet klinken;
3) Alabaster DePlume, de excentrieke Britse bon vivant. De fan van de 19de-eeuwse dichter William Blake die op zijn beurt een fan vond in Bon Iver.
Alabaster DePlume heet eigenlijk Angus Fairbairn en is behalve saxofonist ook dichter en vooral een rasperformer met veel improvisatietalent. Op ‘Gold’ verenigt hij die drie gedaanten op indrukwekkende wijze. De plaat werd gedistilleerd uit livesessies die hij in de zomer van 2020 hield in Londen. Hij boekte getalenteerde muzikanten als Sarathy Korwar, Rozi Plain en Tom Skinner, maar verbood hun om zich deftig voor te bereiden. DePlume: ‘Ik wou dat ze elkaar tijdens het spelen vonden – ze mochten zich niet achter hun instrument kunnen verstoppen. Die methode ís de missie.’ Uit meer dan 17 uur materiaal selecteerde DePlume 19 tracks.
Het instrumentale ‘A Gente Acaba (Vento Em Rosa)’ is de perfecte opener: traag ontluikend, verleidelijk heen en weer wiegend, glaasje sherry dabei. In ‘Don’t Forget You’re Precious’ vraagt DePlume je in een Baz Luhrmann-achtig parlando om niet te vergeten van jezelf te houden. ‘I remember the German word for ‘calculator’, but I forget that I’m precious/Don’t do that’.
Het is verleidelijk om dat als een grap op te vatten – sowieso is humor één van Alabasters ingrediënten – maar de bijbehorende videoclip, waarin kinderen een executiepeloton naspelen, is een mep in het gezicht. Op zijn Bandcamp-pagina staat het zo: ‘Alabaster troost met zijn klanken, maar daagt uit met zijn woorden en boodschap.’ De kwets-, breek- én maakbaarheid van de mens is een belangrijk thema in zijn werk.
‘Fucking Let Them’ heft de vuist in de lucht (‘And I go forward, in the courage of my love’), het zwoele ‘I’m Good at Not Crying’ heeft vooral een zeer, zeer knap geluid. Alabaster schaamt zich niet voor zijn melige kant in ‘The Sound of My Feet on This Earth Is a Song to Your Spirit’. ‘The World Is Mine’ leunt tegen Massive Attack aan, ‘I’m Gonna Say Seven’ tegen Nick Drake. ‘Mrs. Calamari’ heeft de sfeer van een stomme zwart-witfilm. Allemaal anders, allemaal curieus, allemaal goed.
DePlume stuitert van instrumental naar spoken word, van introspectief naar extravagant, van rustig en flemend naar heftig en boos. En op 20 mei doet hij dat allemaal over in het Gentse Theresiaklooster. Zou zomaar een aanrader kunnen zijn.
