CD★★★★☆
‘Secret Life’ van Brian Eno en Fred Again... is een sterke plaat: zen in pakjes, in elf bloedmooie afbetalingen
Meer dan een paar platen van het lopende decennium komen uit de afdeling ‘1 + 1 = 5’: samenwerkingen waarbij de som de delen meerdere malen overtreft. Een top drie van de laatste drie jaar:
1) Het fenomenale ‘Promises’ (2021) van Floating Points ft. Pharoah Sanders en The London Symphony Orchestra, in Humo destijds getipt als ‘een paardenmolen van klanken, aangedreven door een briljante geluidsarchitect’.
2) ‘Cheat Codes’ (2022), door Danger Mouse en Black Thought.
3) ‘Notes With Attachments’ (2021) van Pino Palladino en Blake Mills.
Stoot heden onmiddellijk door tot minstens de tweede plaats: het verstilde ‘Secret Life’, waarop niemand minder dan Brian Eno (75) en Fred Again.. (29) de knuisten in elkaar slaan. De onbetwiste godfather van de ambient (en zoveel meer) en de kroonprins van de hedendaagse house. Oud en jong. Ingetogen en warmbloedig. Minder en meer. Stilte en echo.
Het strak geproducete harnas waarin al die tegenstellingen gedwongen worden, komt dan ook nog eens van niemand minder dan de eigenlijk altijd geweldige Four Tet. Echte naam: Kieran Hebden (45). Raarste pseudoniem: (geen grap). Maakte al lang geleden naam als zichzelf, maar is ook vaak indrukwekkend in de discipline ‘anderen boven zichzelf laten uitstijgen’.
Eno heet voluit Brian Peter George St. John le Baptiste de la Salle Eno. Fred werd geboren als Frederick John Philip Gibson. De twee kennen elkaar al lang. Eno is een buurman van vrienden van de ouders van Fred. Op zijn 16de mocht die laatste thee zetten op de a-cappella-koorrepetities van Brian, en sindsdien probeerde hij de grootmeester te imponeren met eigen composities.
Dat ze ooit samen een plaat zouden opnemen, was dus misschien te verwachten. Dat het zo’n onwaarschijnlijk práchtig resultaat zou opleveren, wist geen paardenkop.
De aardedonkere, met geen vier Japanse keukenmessen te snijden sfeer. De combinatie van fluisterstemmen, slierten ijle pianomuziek en af en toe een akoestische gitaar. Op de allerbeste momenten (‘I Saw You’, ‘Secret’, de geweldige bibberatie in ‘Cmon’) doet dit denken aan het nog steeds onvolprezen ‘Psychic’ van Darkside (ook één van de ‘1 + 1 = 5’-garde), maar net zo goed aan het eerdere werk van Eno én dat van Fred. Klinkt logisch, maar is wel straf.
‘Trying’ is hier van het allermooiste: wie er met open oren naar luistert en halverwege géén tranen in zijn ooghoeken voelt opborrelen, mag zich stilaan vragen beginnen te stellen. ‘Enough’ klinkt alsof het enkel écht tot zijn volle recht komt in een kathedraal.
Sterke plaat, ‘Secret Life’. Zen in pakjes, in elf bloedmooie afbetalingen. Vier sterren. Als mijn kippenvel straks gaat liggen, maak ik er 4,5 van.
