Serge Simonart: ‘Bij elke flard van ‘The Dark Side of the Moon’ krijg ik een betonnen erectie, waar ook ter wereld en op de meest ongepaste momenten’

Vorige maand was het 50 jaar geleden dat ‘The Dark Side of the Moon’ van Pink Floyd werd uitgebracht. Ik hoorde dat meesterwerk voor het eerst toe ik 13 jaar oud was en een oudere schoolgenoot het meebracht op sneeuwklassen in Zwitserland. Die ettelijke beluisteringen vielen samen met mijn eerste betonnen pubererecties in het gezelschap van mijn schoolgenootjes Linda, Martine en Ingrid: in Saas-Fee leerde ook mijn tong skiën, langlaufen en schaatsen, op meerdere pistes. Op school zat ook een jongen die Mon heette, wat algauw leidde tot puberale woordspelingen als ‘Dark side of the Mon’, maar ik dwaal af.

Ik neem aan dat u bekend bent met het experiment ‘De hond van Pavlov’. Samengevat: als je honderd keer een belletje luidt en een hond vervolgens eten voorhoudt, zal hij de 101ste keer al kwijlen als je alléén dat belletje luidt.

Omdat Linda, Martine en Ingrid (vooral Ingrid) zo verbonden waren met ‘The Dark Side of the Moon’ - we draaiden die plaat in Zwitserland vrijwel constant, op een plastic koffergrammofoon met één miezerig luidsprekertje in het deksel - ben ik die tien briljante tracks de rest van mijn leven met seks blijven associëren. Waar ook ter wereld en op de meest ongepaste momenten kreeg ik een erectie telkens als ergens er een flard van weerklonk.

De zaak beterde er niet op toen ik tien jaar geleden in een opwelling besloot om als ringtone het sublieme ‘Breathe’ te kiezen. Ik ben godzijdank bijna impotent, en hoe ouder je wordt, hoe minder Linda’s, Martines en Ingrids zich aanbieden, maar ‘Breathe’ heeft nog altijd het gevreesde effect: recent zat ik een concert van een Pink Floyd-tributeband uit met een erectie van hier tot Lovendegem (68 kilometer van die concertzaal verwijderd). Ik hoorde op de radio hoe de (wellicht daardoor ontstane) file werd vermeld, waarna bleek dat de samensteller van dienst nietsvermoedend ‘Money’ had geprogrammeerd.

Natuurlijk was er weer eens geen Ingrid in de buurt.