ColumnSpinal Serge
Serge Simonart: ‘Ik ben benieuwd of de Stones hun concert op 11 juli überhaupt hálen’
Het is voorbij. Het is niet voorbij. Er komt een nieuwe golf. We zijn safe. Take your pick. Mondmaskers of niet, een 37ste covidgolf of niet, ik heb nu (semi-)post-corona een handvol concerten bijgewoond en sta even stil bij hoe raar het allemaal voelt.
Er waren korte opstootjes van normaliteit. Zo konden we in De Roma 10CC zien, maar enkele weken later werd Human League alweer afgelast.
Ik zag Van Morrison in Camden, in het oog van de covidstorm, alsof er niets aan de hand was: elf muzikanten zonder mondmaskers, met Van in dat piepkleine zaaltje briesend en spuwend op letterlijk een meter van ons. Ik testte nadien voor het eerst positief.
Maar de pandemie was voor sommige artiesten ook een handig alibi. Zo gelastte Brian Wilson van de Beach Boys zijn Europese tournee wellicht af omdat hij een lucratiever bod kreeg om door de VS te toeren, zonder langeafstandsvluchten die een tachtigjarige vermoeien. Mindere goden annuleerden hun concerten omdat er te weinig tickets verkocht waren – voor weggedeemsterde artiesten die niet in een halflege zaal wilden optreden was covid een elegant rookgordijn.
Soit: het mág terug. Zopas nog genoten van Rufus Wainwright en The Divine Comedy. Toch is er iets veranderd. Of zijn wij op die twee jaar veranderd? Op concerten bespeur ik de euforie en het je-m’en-foutisme van na een oorlog, met de wapenstilstand als startsein voor ongebreideld genieten. Voelde de puur fysieke ervaring van wild in de handen klappen voor u die eerste keer ook zo onwennig? Die traditionele uiting van bijval, na twee jaar zonder applaus (tenzij van uw partner na een uitzonderlijk indrukwekkende bedprestatie)?
Ook wij, het publiek, zijn gepokt en gemazeld: we beseffen nu dat niets nog vanzelfsprekend is. Dat artiesten sterfelijk zijn. Dat dit écht de aller-allerlaatste tournee van de Rolling Stones is. Dat de laatste kans om Bob Dylan live te zien wellicht al gepasseerd is, pre-covid. Dat veel uitstel afstel bleek – Randy Newman, met z’n 79 jaar met anderhalf been in het graf, stelde zopas voor de derde keer zijn vier concerten in België uit. En ik ben benieuwd of de Stones 11 juli überhaupt hálen.
Samenscholingen van extatisch muzikaal genot zullen nooit meer vanzelfsprekend en onverdacht zijn. Alle muziek die nog volgt, is de soundtrack bij een nieuw tijdperk.
