columnspinal serge
Serge Simonart: ‘Ik ben in heel veel dingen mislukt, maar ik ben nog het meest mislukt als deejay’
Elke week buigt Serge Simonart, Humo’s eminentste popkenner ten westen van Clement Peerens, zich over muziek van vroeger en nu.
Ik ben in heel veel dingen mislukt – kiezen is verliezen – maar ik ben nog het meest mislukt als deejay.
Toen ik 13 was, wierp ik me op als deejay voor het verjaardagsfeestje van het meisje dat ik toen aanbad – met een geleende draaitafel, een koffergrammofoon met één luidsprekertje. Dom! Ik was mijn tijd vooruit: deejays hadden toen nog niet de faam en allure die ze pas twee decennia later zouden krijgen. Ik had beter mijn grootste concurrent laten draaien terwijl ik haar versierde. Nu stond ik te knoeien op een gammel podiumpje terwijl hij haar op de dansvloer, geholpen door mijn sexy setlist, tongzoende.
Ik moest, 15 jaar oud, kiezen tussen de repetitie van een lokaal groepje bijwonen of draaien op een fuif. Ik koos het laatste. Maar mijn aanbedene trok die avond naar dat repetitiekot en bleef hangen aan de bassist.
17 jaar oud was ik deejay op een Bowie-party. Achter het glas van de dj-booth had ik stoer een pancarte gezet met opschrift: ‘IK DRAAI GEEN DISCO!’ Oerdom, want de aanbedene van dát moment was, zo bleek later, dol op disco.
In een jeugdhuis won ik op een dj-wedstrijd de tweede prijs: een dubbelelpee van Santana. Op de terugweg reed ik euforisch een modderige gracht in, waaruit ik mijn zestig andere elpees niet kon recupereren.
Nog later sleurde ik drie koffers met elpees naar een fuif die (pre-Google, pre-smartphone) ter plaatse afgelast bleek.
Nog later werd ik gevraagd om te draaien op een feest in de Vooruit. Helaas was de organisator vergeten dat alle zwaarste examens de dag daarop plaatsvonden. Er waren zes aanwezigen.
Ik draaide op een huwelijk. Vier maanden na de openingsdans waren ze gescheiden.
Toen ik 22 was, borg ik mijn dj-ambities definitief op, omdat ik dacht: ik zal vaak moeten draaien op dagen dat mijn favoriete artiesten optreden, en dan mis ik hun concerten!
Minder dan vijf seconden later begon de eerste generatie sterdeejays grof geld te verdienen en meer grieten te versieren dan hun piemel aankon.
Timing is alles. Ik had geen artiestennaam, maar het had DJ Loser kunnen zijn.
Vorig jaar bood ik aan te draaien op het verjaardagsfeest van mijn lief. ‘Liever niet.’
